Άρθρα

** To Ιστολόγιο (blog) φιλοδοξεί να αποτελέσει αξιόπιστο φορέα διατυπώσεως Ιδεών, Μελετών, Αδεσμεύτων Θέσεων και προτάσεων επί του συνόλου των θεμάτων που απασχολούν την Ελληνική Κοινωνία, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει την ταύτιση των διαχειριστών του Ιστολογίου με τους συντάκτες των παρακάτω κειμένων / άρθρων.**

=======================================================

Το κυνήγι του αγριόχοιρου

Εάν δείτε έναν παγανιέρη ή ιχνηλάτη αγριογούρουνου θα καταλάβετε από τα σημάδια στο κορμί του πόσο δύσκολο και επικίνδυνο για τον ίδιο και τα σκυλιά είναι αυτό το κυνήγι. Φυσικά, δεν πρόκειται για ιστορία γραμμένη με λέξεις, αλλά στο κορμί του θα υπάρχουν σίγουρα σημάδια από παλιά τραύματα. Κάτι σαν παράσημα του «νικητή» από τον «ηττημένο»...

Η πιο επικίνδυνη φάση του γουρουνοκυνηγίου για τα σκυλιά είναι η «στάμπα». Εκεί δηλαδή όπου έρχονται αντιμέτωπα με το αγριογούρουνο και πρέπει να το αναγκάσουν να 'σηκωθεί' από την κρυψώνα του, ώστε να κινηθεί προς τα καρτέρια, χωρίς όμως να το πλησιάσουν πολύ κοντά.

Γι' αυτό άλλωστε καλό γουρούνοσκυλο είναι εκείνο «που δεν ακουμπάει το γουρούνι», όπως συνηθίζουν να λένε οι κυνηγοί. Μάλιστα οι περισσότεροι κυνηγοί έχουν γίνει πλέον και κτηνίατροι αφού πολλές φορές χρειάζεται να 'δέσουν'  ή να τοποθετήσουν ράμματα στα τραύματα των σκύλων τους  μετά  από  άγριο  γουρουνο κυνηγητό. 

Ιδιαίτερα επιθετικά στο γουρούνι θεωρούνται γενικώς τα ημίαιμα σκυλιά, δικαιολογώντας ίσως έτσι τη φήμη τους περί περίσσιου πάθους. Από τις καθαρόαιμες φυλές, τα γκριφόν είναι εκείνα που θεωρούνται από πολλούς ως επιρρεπή στο να μην κρατάνε τις αποστάσεις ασφαλείας...

Παρ' όλα αυτά -που εν πολλοίς μπορεί να στηρίζονται σε προσωπικές, μεμονωμένες εμπειρίες και περιπτώσεις- όλοι οι γουρουνοκυνηγοί φαίνεται να συμφωνούν στο εξής: Η ευφυΐα του κάθε σκυλιού και εν συνεχεία οι εμπειρίες του, παίζουν τον πιο καθοριστικό ρόλο για την ασφάλειά του.

Τα «καλά» γουρουνόσκυλα ξέρουν από ένστικτο πότε κινδυνεύουν! Και φυλάγονται, πλησιάζοντας τόσο ώστε να φοβίζουν το γουρούνι, χωρίς όμως να του δίνουν την ευκαιρία να χτυπήσει. Τα σκυλιά αυτά μόνο τα «μαστόρικα γουρούνια» μπορούν να τα χτυπήσουν.

Αυτά τα «μαστόρικα γουρούνια» είναι συνήθως ζώα που έχουν συναντηθεί και στο παρελθόν με σκυλιά και έχουν μάθει να τα αντιμετωπίζουν. Πέρα όμως από τις εμπειρίες των γουρουνιών και την εξυπνάδα των σκυλιών υπάρχουν πολλές παράμετροι που καθορίζουν τις πιθανότητες τραυματισμού ενός γουρουνόσκυλου. Στα 'σφιχτά' μέρη, ο κίνδυνος να επιτεθεί ο αγριόχοιρος στο σκυλί είναι μεγαλύτερος. Ειδικά σε μέρη,  όπου το γουρούνι κυνηγιέται κατ' εξοχήν σε πυκνή βλάστηση.

Η αυξημένη επικινδυνότητα στους τόπους με πυκνή βλάστηση οφείλεται, καταρχήν, στο ότι το σκυλί δεν έχει πολλές φορές τον χώρο να κινηθεί γρήγορα για να ξεφύγει από την επίθεση του γουρουνιού. Γι' αυτό και σε τέτοιους τόπους είναι πιο κατάλληλα τα μικρόσωμα σκυλιά, που λόγω μεγέθους είναι πιο ευέλικτα. Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με τη νοοτροπία που έχουν τα γουρούνια σε αυτά τα μέρη. Η ασφάλεια που τους παρέχει το πυκνό, τα κάνει να παραμένουν στη 'στάμπα', χωρίς τον φόβο των σκύλων και των παγανιέρηδων...

Αυτή η επιμονή των γουρουνιών να μη 'σηκώνονται' έχει ως αποτέλεσμα τα σκυλιά να τα πλησιάζουν όλο και πιο κοντά. Σε αυτό βοηθάει και το γεγονός ότι σε μία 'στάμπα', που θα κρατήσει πολλή ώρα, θα έρθουν κοντά στα σκυλιά και οι παγανιέρηδες. Σε αυτή την περίπτωση τα σκυλιά νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια, λόγω της παρουσίας των ανθρώπων, και αποκτούν ακόμα πιο πολύ θάρρος. Έτσι, υπάρχει ο κίνδυνος να πλησιάσουν το γουρούνι ακόμα περισσότερο.

Τα σκυλιά μάλιστα φέρονται με ακόμα μεγαλύτερο «τσαμπουκά», όταν λειτουργούν σε ομάδα. Όταν, για παράδειγμα, λυθούν ταυτόχρονα τρία και τέσσερα πάνω στη 'στάμπα', η πιθανότητα κάποιο από αυτά να κάνει ένα βήμα παραπάνω είναι ακόμα μεγαλύτερη. Επίσης, τα σκυλιά μπορεί να μανιώσουν και να παρασυρθούν και από τις τουφεκιές των παγανιέρηδων, οι οποίοι τουφεκάνε στον αέρα γύρω από την κρυψώνα για να αναγκάσουν το γουρούνι να σηκωθεί.

Ανεξάρτητα από τη μορφολογία και τη βλάστηση του τόπου, ο κίνδυνος να χτυπηθούν τα σκυλιά από το γουρούνι υπάρχει κυρίως σε δύο περιπτώσεις: Όταν τα νεαρά γουρούνια δεν έχουν αυτονομηθεί και ζουν ακόμα ως ομάδα με τη μητέρα τους, και όταν έχουμε να κάνουμε με κάποιο μεγάλο κάπρο που... δεν  υπολογίζει τα σκυλιά.

Η θηλυκιά, που λειτουργεί ακόμα με το ένστικτο της προστασίας της γέννας της, μπορεί να γίνει εξαιρετικά επιθετική, ενώ πολύ δύσκολα θα εγκαταλείψει τη θέση της. Ετσι, γίνεται διπλά επικίνδυνη, αφού προτιμά να παραμένει για ώρα στη στάμπα και παράλληλα ψάχνει διαρκώς την ευκαιρία για να καταφέρει ένα καίριο χτύπημα. Αυτός είναι και ο λόγος που στα πρώτα κυνήγια κάθε χρονιάς, οι κυνηγοί αποφεύγουν να «ρίχνουν» πολλά σκυλιά απέναντι σε θηλυκιές.

Στην περίπτωση του παλιού και έμπειρου κάπρου που δεν φοβάται τα σκυλιά, ο κίνδυνος είναι προφανής. Ο αγριόχοιρος που δεν «υπολογίζει» τα σκυλιά, είναι πολύ πιθανό να τα αναγκάσει να τον πλησιάσουν, ενώ αυτή η πιθανότητα αυξάνει όσο περνά η ώρα.

 Ένας ακόμα άλλος λόγος, για τον οποίο ένα μεγάλο γουρούνι μπορεί να παραμείνει στη 'στάμπα' μέχρι τέλους, είναι η κούραση. Γι' αυτό και παρατηρούνται τραυματισμοί σκυλιών, από μεγάλους αγριόχοιρους, κατά τη διάρκεια της καταδίωξης, δηλαδή σε δεύτερη στάμπα. Στην περίπτωση αυτή, ο αγριόχοιρος γίνεται εξαιρετικά επιθετικός, διότι απλά δεν έχει τίποτα να χάσει. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε αυτές τις περιπτώσεις χτυπιούνται ακόμα και έμπειρα γουρουνόσκυλα.

Τα περισσότερα σοβαρά έως και θανατηφόρα χτυπήματα αφορούν την κοιλιακή χώρα του σκύλου. Τα σκυλιά που θα χτυπηθούν από γουρούνι, κατά κανόνα την επόμενη φορά είναι πιο επιφυλακτικά και κάνουν στάμπα από μακριά. Βέβαια, και πάλι η ευφυΐα παίζει τον πρώτο ρόλο, αφού υπάρχουν περιπτώσεις νεαρών, παθιασμένων, αλλά άμυαλων σκύλων, που έχουν χρειαστεί επανειλημμένως πρώτες βοήθειες.

Για το κυνήγι του αγριόχοιρου πρέπει να σημειωθεί ότι από φέτος είναι υποχρεωτικό να φοράμε ένα πορτοκαλί γιλέκο για προστασία από λανθασμένη τουφεκιά. Καλό είναι να το φοράμε παρά το ότι δεν βοηθά στο κυνήγι.

 Για εκείνο όμως που θα θέλαμε να σας εφιστήσουμε την προσοχή είναι τα νυχτερινά καρτέρια, που αν και απαγορεύονται πάντα υπάρχουν κάποιοι που δεν συμμορφώνονται. Έχουν σκοτωθεί φίλοι μεταξύ τους στα νυχτερινά καρτέρια και αυτό είναι τραγικό. Μην πυροβολείτε λοιπόν, ποτέ εάν δεν είσθε σίγουροι για τον στόχο. Το να μας ξεφύγει ένα γουρούνι δεν είναι το παν. Αυτό να το θυμάστε πάντα.   

Πηγή: www.ipiros.gr

        Καρανίκας Κ.

              SV1EYR

=======================================================

ΑΡΩΣΤΟΙ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΔΙΑΙΤΕΣ

Γράφει ο γιατρός Κωνσταντίνος Δ. Ρέλλος, Διευθυντής Παθολογικής Κλινικής Γ.Ν-Κ.Υ Σητείας, Παθολόγος.

  Ο γιατρός ο οποίος κάνει τη διάγνωση μιας νόσου, είναι υποχρεωμένος να ορίσει και τον τύπο της δίαιτας, την οποία πρέπει να ακολουθήσει ο ασθενής. Η σωστή διαιτητική προσπάθεια, προϋποθέτει μια στενή συνεργασία, μεταξύ του γιατρού και του ασθενούς. Τα κυριότερα περιστατικά, που έρχονται αυτή τη στιγμή στη μνήμη μου, σχετικά με τα ειδικά διαιτολόγια τα οποία είχα δώσει στους ασθενείς μου, είναι κυρίως τα εξής:

 ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ 1ο

Το περιστατικό αυτό συνέβη στην Αθήνα, προ πολλών ετών, όταν τότε έκανα την ειδικότητα της Παθολογίας. Επρόκειτο για ασθενή, ο οποίος στο επάγγελμα ήτανε γιατρός, 60 χρονών τότε, σήμερα είναι μακαρίτης, που ερχότανε σε μένα για 5 συνεχή χρόνια. Η ιστορία αυτή με δίδαξε ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να απορεί για οτιδήποτε παράξενο συναντήσει. Ο γιατρός υπέφερε από έλκος δωδεκαδακτύλου και πάθαινε μικρές γαστρορραγίες οι οποίες ήταν ελαφρές και τις πέρναγε στο σπίτι του. Στο τέλος κάθε αιμορραγίας, ερχότανε στην κλινική μας για να τον συμβουλεύσω τα περί διαίτης. Έπαιρνε χαρτί και μολύβι και με θρησκευτική ευλάβεια, έγραφε αυτά που του υπαγόρευα.

ΣΥΝΙΣΤΩΝΤΑΙ:

•         Μικρά και συχνά γεύματα, ανά 2 με 3 ώρες.

•         Τα φαγητά να είναι κρύα και να μασώνται καλά.

•         Κρέας ή ψάρι, βραστό ή ψητό ή στη σχάρα χωρίς καρυκεύματα.

•         Αυγά βραστά, ζυμαρικά, ρύζι ή πατάτες, βραστές ή πουρέ.

•         Ψωμί ή φρυγανιά.

•         Τομάτα χωρίς φλούδα και κολοκυθάκια βραστά χωρίς σπόρια.

•         Γάλα ή ρυζόγαλο.

•         Όλα τα υπόλοιπα, απαγορεύονται αυστηρά.

Όταν τέλειωνε η υπαγόρευση μιας δίαιτας, με ρωτούσε: «Μου έχουν στείλει από το χωριό, ένα

λαγό, μπορώ να τον κάνω στιφάδο;». Άλλη φορά πάλι με ρωτούσε μετά το τέλος της δίαιτας, που

του υπαγόρευα: «Κάνει να φάω μπριάμ;». Άλλη φορά πάλι με ρωτούσε μετά το τέλος της δίαιτας:

«Κάνει να φάω μπακαλιάρο σκορδαλιά;». Κάθε φορά που μας επισκέπτονταν στην κλινική,

υπήρχε αυτή η εναλλαγή υπαγορεύσεως δίαιτας ελαφριάς και εύπεπτης και στη συνέχεια με

ρωτούσε εάν επιτρέπεται κάποιο φαγητό, που ήτανε πραγματικά μπαρούτι. Αυτό το πράγμα, είχε

πάρει πια τελεσιουργό χαρακτήρα. Τώρα, πείτε μου και σεις, σε ποια κατηγορία «Βίδας»,

μπορείτε να τον κατατάξετε; Ξέχασα δε να σας πω ότι ήτανε και άριστος γιατρός.

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ 2ο

Το περιστατικό αυτό, δεν έχει τίποτα το ενδιαφέρον. Το αναφέρω απλώς, για μια ασυνήθιστη

δικαιολογία, που πρώτη φορά άκουσα από άρρωστο. Άρρωστος 65 ετών, προσήλθε να εξεταστεί

για αρτηριακή υπέρταση. Διατηρούσε μπακάλικο, ήτανε δε κοντός και πολύ χοντρός. Παρουσίαζε

παχυσαρκία «τύπου μήλου». Παχυσαρκία είναι η υπερβολική αύξηση του λίπους στο σώμα. Η

συσσώρευση του λίπους είναι κυρίως στην κοιλιά και ο άρρωστος μοιάζει με μήλο γι΄αυτό η

Μήλο ή Αχλάδι?

παχυσαρκία αναφέρεται ως «τύπου μήλου». Αυτή η μορφή παχυσαρκίας, ονομάζεται «κεντρικού

τύπου», είναι συχνότερη στους άνδρες και σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο επιπλοκών. Η «κεντρικού τύπου» παχυσαρκία, συχνά συνοδεύεται από υπέρταση, αυξημένα επίπεδα σακχάρου και αυξημένη χοληστερίνη. Όταν συνυπάρχουν αυτοί οι παράγοντες, τότε στο άτομο αυτό

      αυξάνεται η πιθανότητα να εκδηλώσει σακχαρώδη διαβήτη και καρδιακή νόσο (έμφραγμα, εγκεφαλικό επεισόδιο κλπ). Η παχυσαρκία σήμερα αντιμετωπίζεται ως νόσος και απαιτεί ολοκληρωμένη αντιμετώπιση. Το καλό είναι, ότι η

απώλεια βάρους, θεωρείται σχετικά πιο ύκολη σε σύγκριση με τα

άτομα με παχυσαρκία «τύπου αχλαδιού», όπου η συσσώρευση λίπους είναι στους μηρούς και

στους γλουτούς, όπως συμβαίνει κυρίως στις γυναίκες.

   Τον εξέτασα, του έγραψα φαρμακευτική αγωγή για την υπέρταση και εν συνεχεία του τόνισα,

ότι θα πρέπει να αδυνατίσει τουλάχιστον 10 κιλά. Αυτό, θα το επιτύχει του είπα, μόνο με

αυστηρή δίαιτα. Εν συνεχεία πήρα χαρτί και μολύβι, για να του γράψω τη δίαιτα αδυνατίσματος

και τότε μου είπε, το εξής πρωτάκουστο: «Κύριε γιατρέ, τζάμπα κάνεις τον κόπο να μου γράφεις

τι να τρώγω. Έχω φοβερή όρεξη, και ξέρεις το γιατί; Κάθε μεσημέρι, που κλείνω το μπακάλικο

και πηγαίνω στο σπίτι μου για να φάω, όσους και όσες συναντώ στο δρόμο μου, μου λένε» :

«Καλή όρεξη κύριε Γιώργο. Με τόσες πολλές ευχές, πώς να μη μου ανοίξει η όρεξη!!».

ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ 3ο

Αφορούσε άνδρα 40 ετών, παχύσαρκο, ο οποίος είχε κάνει το γάμο του την προηγούμενη ημέρα

στην Αθήνα. Ήρθε αεροπορικώς στην πόλη μας, για να περάσει το μήνα του μέλιτος, με τη

σύζυγό του. Κατά τη διάρκεια της νύχτας ξύπνησε από έντονο πόνο στο δεξιό άκρο πόδα. 

Το μεγάλο δάκτυλο του δεξιού άκρου ποδός, ήταν διογκωμένο, εξέρυθρο και θερμό και δεν

μπορούσε να βαδίσει με το δεξιό άκρο πόδα. Ο πόνος δεν υποχωρούσε με κοινά παυσίπονα και

προσήλθε στο τμήμα των Επειγόντων για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημά του. Στο γάμο του

την προηγούμενη ημέρα χόρευε για αρκετές ώρες και κατανάλωσε μεγάλες ποσότητες φαγητού

(κυρίως κρέας) και αλκοόλ (κρασί στην αρχή και αργότερα πιο δυνατά ποτά). Διαγνώσαμε οξεία

ουρική αρθρίτιδα και το ουρικό οξύ στο αίμα του ήταν πολύ υψηλό, ουρικό οξύ

αίματος=10mg/dL (φυσιολογικές τιμές: 2,1-7mg/dL). 

   Η ουρική αρθρίτιδα προκαλεί επώδυνες κρίσεις αρθρίτιδας, στην άρθρωση του ποδιού, του

γόνατος, της ποδοκνημικής, της άκρας χειρός και του καρπού, με συχνότερη εντόπιση το μεγάλο

δάκτυλο του ποδιού(70% των περιπτώσεων). Συνήθως, προσβάλλεται μόνο μια άρθρωση (90%

των ασθενών). Η ουρική αρθρίτιδα, είναι επίσης γνωστή ως ποδάγρα, όταν πρόκειται για το

Κρίση ουρικής αρθρίτιδας

     μεγάλο δάκτυλο του ποδιού. Όταν τον 4^ο αιώνα π.Χ, ο πατέρας της Ιατρικής Ιπποκράτης περιέγραφε την ποδάγρα ως «αρρώστια των ηλικιωμένων και καλοζωισμένων», μάλλον δεν φανταζόταν ότι 2400 χρόνια αργότερα, αυτοί θα ήταν πολύ περισσότεροι. Η ουρική αρθρίτιδα είναι επίσης γνωστή και ως «νόσος των βασιλέων» ή «νόσος των πλουσίων» από τον 17^ο και 18^ο αιώνα. Το προσωνύμιο αυτό προήλθε από τη συχνή εμφάνιση της νόσου στα μέλη των

      βασιλικών οικογενειών και στους πλούσιους της εποχής, που συνδέονταν με την πλούσια κατανάλωση κρέατος και κρασιού. Η άνοδος όμως, του βιοτικού επιπέδου, το δεύτερο μισό του

20^ου αιώνα, οδήγησε στην κατακόρυφη αύξηση των κρουσμάτων της ουρικής αρθρίτιδας.

Πράγματι, τα τελευταία 20 χρόνια, η συχνότητα της ουρικής αρθρίτιδας διπλασιάστηκε στο

Δυτικό κόσμο, καθώς οι διατροφικές συνήθειες των πλουσίων, υιοθετήθηκαν  και από τις

ευρύτερες λαϊκές μάζες. Τελικά στον ασθενή, δώσαμε θεραπεία με φάρμακα (μη στεροειδή

αντιφλεγμονώδη) για μια εβδομάδα. Συγχρόνως, γράψαμε και ένα διαιτολόγιο για να μειώσουμε

τα επίπεδα του ουρικού οξέος στο αίμα, για να μπορέσει να θεραπευτεί η ασθένειά του.

ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ

•         Σταδιακή απώλεια του περιττού βάρους.

•         ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΜΩΣ: Αποφύγετε τη γρήγορη απώλεια βάρους, διότι αυτό θα αυξήσει το ουρικό οξύ και θα επιβαρύνει την κατάσταση.

•         Πολύ βοηθάει η κατανάλωση άφθονου νερού (συνιστώνται 1-2 λίτρα την ημέρα ή 6-12 ποτήρια την ημέρα).

•         Να αποφεύγονται τα οινοπνευματώδη ποτά (μπύρα, κρασί κλπ). Το ίδιο και τα αναψυκτικά με ζάχαρη.

•         Να αποφεύγονται τα μεγάλα γεύματα, ιδιαίτερα το βράδι.

•         Η βιταμίνη C (κατανάλωση πολλών πορτοκαλιών), βοηθά τους νεφρούς να αποβάλλουν μεγαλύτερες ποσότητες ουρικού οξέος στα ούρα.

ΑΠΟΦΕΥΓΕΤΕ ΠΑΣΕΙ ΘΥΣΙΑ:

•         Αντζούγιες, σαρδέλες, ρέγγες, πέστροφες, μπακαλιάρο, σκουμπρί, μύδια, στρείδια.

•         Μοσχαρίσιο συκώτι, σπλήνα, νεφρά, γλυκάδια, μυαλά, τηγανιτά γενικά και άλλα σνακ.

•         Να αποφεύγονται το πλήρες γάλα, τα λιπαρά γιαούρτια, η κρέμα γάλακτος και τα λιπαρά φαγητά.

•         Να αποφεύγεται η υπερκατανάλωση κόκκινου κρέατος, μαγιάς, σούπες βρασμένες σε ζωμό κρέατος.

•         Να αποφεύγονται κυνήγια (πέρδικα, λαγός), χήνα, γαλοπούλα.

•         Αποφεύγετε την καταπόνηση. Χρειάζεται αποφυγή βαδίσματος, όταν υπάρχουν κρίσεις ουρικής αρθρίτιδας.

ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΑΝΕΤΑ ΝΑ ΤΡΩΤΕ:

•         Ψωμί, ζυμαρικά, πατάτες, ρύζι, λαχανικά.

•         Γαλακτοκομικά (γάλα, γιαούρτι, τυρί) με χαμηλά λιπαρά, αυγά, μέλι.

•         Όσπρια, φρούτα, ξηροί καρποί, καφές, τσάι.

•         Κρέας 90-120 γραμ. η μερίδα, μοσχάρι, χοιρινό, κοτόπουλο, άπαχα.

     Μετά από λίγες ημέρες έγινε τελείως καλά και ήρθε να μας ευχαριστήσει και μπορούσε τώρα να απολαύσει το χορό, το κολύμπι και το περπάτημα μαζί με τη σύζυγό του.

     Αντλήθηκαν πληροφορίες και χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα κειμένων από την ακόλουθη βιβλιογραφία:

•         Το χρονικό ενός αγιάτρευτου γιατρού. Κ.Δ Γαρδίκας. Επιστημονικές εκδόσεις Παρισιάνος Α.Ε Αθήνα, 2002.

===================================================

ΚΑΤΑΡΡΟΙΚΟΣ ΠΥΡΕΤΟΣ (ΝΟΣΟΣ BLUETONGUE)

Γράφει η Αγγελική Παγγού του Βάιου,
Τεχνολόγος Γεωπόνος Ζωικής Παραγωγής

Η νόσος προκαλείται από ιό που ανήκει στο γένος Orbivirus της οικογένειας Reoviridae. Υπάρχουντουλάχιστον 24 ορότυποι του ιού.

Η μόλυνση γίνεται με νύγματα (τσίμπημα) εντόμων του γένους Culicoides που αφθονούν τις θερμές και υγρές μέρες του έτους. Μετά το τσίμπημα των εντόμων παρατηρείται στάδιο επίμονης μόλυνσης και εντόπισης στο στοματικό και σε άλλα επιθήλια. Στο πρόβατο οι αλλοιώσεις αυτές της νόσου είναι κανόνας,ενώ στην αίγα η εξαίρεση.

Η νόσος παρατηρείται τη θερμή εποχή του έτους ως τις αρχές φθινοπώρου και παίρνει διαστάσεις επιζωοτίας τις χρονιές που συνδυάζεται υψηλός δείκτης βροχοπτώσεων με υψηλές θερμοκρασίες.

Συμπτώματα-Παθολογοανατομικές αλλοιώσεις:

Η περίοδος επώασης είναι 5-10 ημέρες,στην τυπική μορφή της νόσου διαρκεί 1-4 εβδομάδες. Παρατηρούνται,υψηλός πυρετός,κατάπτωση,ανορεξία,παχύ ρινικό έκκριμα που φράζει τα ρουθούνια,σιελόρροια,,οίδημα χειλιών-γλώσσας-πρόσωπο και υπογνάθιας χώρας,υπεραιμικός στοματικός βλεννογόνος και διαβρώσεις στα ούλα-γλώσσα και χείλη,αποβολές στα κυοφορούντα ζώα και στα αρσενικά εντοπίστηκε η παρουσία του ιού στο σπέρμα.

Σε προχωρημένες καταστάσεις είναι δυνατόν να παρατηρηθούν,οφθαλμικό έκκριμα,πνευμονικό οίδημα και πνευμονία,διάρροια,μυικές βλάβες και ποδοδερμαριτίδα. Το ποσοστό θνησιμότητας κυμαίνεται από 1% ως 90%.

Παθολογοανατομικές αλλοιώσεις αποτελούν η υπεραιμία στο στομάχι και το έντερο,η κυάνωση,το οίδημα και η διάβρωση στο βλεννογόνο του στου στόματος.

Διάγνωση:

Η κλινική εικόνα,οι αλλοιώσεις η εποχιακή εμφάνιση και η επιζωοτιολογία του ζώου οδηγούν διάγνωση της νόσου. Ωστόσο η διάγνωση επιβεβαιώνεται εργαστηριακά,με απομόνωση του ιού από αίμα ή σπλήνα μολυσμένου ζώου,πολλές φορές χρειάζονται και ορολογικές εξετάσεις.

Πρόληψη:

Τα μέτρα σε ενζωοτικές περιοχές περιλαμβάνουν: α) υγειονομικά μέτρα,με απομόνωση των μολυσμένων ποιμνίων, το οποίο όπως αποδείχθηκε δεν έφερε αποτέλεσμα,ή την μετακίνησή τους σε περιοχές απαλλαγμένες από το κουνούπι (Culicoides). β) εμβολιασμοί,χρησιμοποιούνται ζωντανά εμβόλια με στελέχη μειωμένης λοιμογόνου δύναμης τα οποία γίνονται κάθε έτος την άνοιξη πριν την περίοδο της οχείας και δεν πρέπει να γίνονται σε κυοφορούντα ζώα επειδή προκαλούν αποβολές και διαμαρτίες στο κεντρικό νευρικό σύστημα καθώς και σε αρσενικά γιατί προκαλεί παροδική μείωση της γονιμότητας (στην Ελλάδα δεν υπάρχει ακόμα το εμβόλιο) . Τα μέτρα αποφυγής της νόσου χαρακτηρίζονται από απαγόρευση εισαγωγής ζωντανών μηρυκαστικών και σπέρματος από μολυσμένες περιοχές.

ΓΕΝΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΛΗΨΗΣ

1) Περιορισμοί στις μετακινήσεις των ζώων

2) Μέτρα καταπολέμησης των φορέων (κουνουπιών),αυτό επιτυγχάνεται με ψεκασμό των ζώων και του χώρου στέγασής τους,(προσοχή, υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα κτηνιατρικά εξωπαρασιτοκτόνα για τον σκοπό αυτό)

3) Κτηνιατρική διερεύνηση ύποπτων ποιμνίων και περιορισμό μετακίνησης αυτών προς και από τις εγκαταστάσεις.

4) Σε επιβεβαίωση εξάπλωσης της νόσου,περιορίζονται οι μετακινήσεις προς και από την μολυσμένη εγκατάσταση σε ακτίνα 20 χλμ γύρω από αυτή.

5) Στέγαση των ζώων σε κλειστούς χώρους τις ώρες τις ημέρας που η δραστηριότητα των κουνουπιών είναι έντονη.

6) Αποφυγή μολυσμένων χειρουργικών εργαλείων και υποδερμικών βελονών.

7) Αλλαγή συνθηκών περιβάλλοντος εκτροφής που ευνοούν την εξάπλωση των φορέων καθώς και την αναπαραγωγή τους

8) Κάλυψη των κοπράνων και απομάκρυνση των ζώων από εστίες αυτών καθώς και από στάσιμες υδατοσυλλογές που αποτελούν ευνοϊκό περιβάλλον για την ύπαρξη των κουνουπιών.

Θεραπεία δυστυχώς δεν υπάρχει,γιαυτό και σε περίπτωση μόλυνσης η οικονομική καταστροφή του κτηνοτρόφου είναι μεγάλη και η αποζημίωση του δεν έχει ακόμα αποσαφηνιστεί που βέβαια σε καμία περίπτωση δεν θα είναι η πραγματική αξία του κοπαδιού του,άρα και εδώ θα πρέπει ο κτηνοτρόφος να δώσει μεγάλη βαρύτητα στην πρόληψη και στις εντολές του αρμόδιου κτηνίατρου της περιοχής του.

Σήμερα:

Το πρώτο κρούσμα ανιχνεύθηκε τον περασμένο Μάιο στη Λακωνία. Έκτοτε τα κρούσματα καταρροϊκού πυρετού πήραν μορφή χιονοστιβάδας, αφού νόσησαν κοπάδια σε Αρκαδία, Μεσσηνία, Αργολίδα,και Κορινθία. Πλέον έχει επεκταθεί και σε Ηλεία κι Αχαΐα και τώρα αναζητούν οι επιστήμονες αν έχει περάσει η νόσος και στη Στερεά Ελλάδα. Το πρόβλημα υπάρχει και στην Ιταλία, την Αγγλία κ.ά., ενώ και στην Ισπανία έχει αποκτήσει εφιαλτικές διαστάσεις.

Κι ενώ υπάρχει πρόβλεψη για τη χρηματοδότηση εμβολίων από την Ε.Ε., το θέμα σκοντάφτει στο ποια εταιρεία θα κάνει τα εμβόλια, πόσο θα πληρωθούν οι κτηνίατροι για τον εμβολιασμό κάθε ζώου και πώς θα καλυφθεί αυτό το κόστος.

=======================================================

Λεπτοσπείρωση Εν Πλω!!! Ιατρικό … Περιστατικό….

Γράφει, o Γιατρός κ. Κώστας Δ. Ρέλλος, Παθολόγος στο Ν.Γ.Ν. – Κ.Υ. Σητείας, Επιμελητής Α’

Μόλις το πλοίο αγκυροβόλησε στο λιμάνι ο υποπλοίαρχος ειδοποίησε τον Παθολόγο ιατρό του Νοσοκομείου να μεταβεί στο καράβι να εξετάσει τον Χέρνικ, που ήταν ναύτης, Πολωνικής καταγωγής, 55 ετών.

 

Ως γνωστόν ο υποπλοίαρχος είναι ο Β΄ καπετάνιος ο οποίος έχει και ιατρικές γνώσεις.

Είχε τον ναύτη άρρωστο 4εις ημέρες και σκέφτηκε ότι ίσως κάπου να την «άρπαξε» και δεν μπορούσε να καταλάβει αν πραγματικά ήτανε ειλικρινά άρρωστος ή προσπαθούσε να «λουφάρει».

Ο Παθολόγος ιατρός πρόθυμα εξέτασε σχολαστικά τόσο τον άρρωστο όσο και τον περιβάλλοντα χώρο.

Ο ναύτης είχε συνεχόμενο ισχυρό πονοκέφαλο κυρίως στο μέτωπο, κοιλιακά άλγη, ανορεξία, ναυτία, εμέτους, διάρροιες, βήχα, φαρυγγίτιδα και ρίγη μετά τα οποία ακολουθούσε ταχεία άνοδος της θερμοκρασίας. Τα μάτια του ήταν κόκκινα και παρουσίαζαν ένα έκκριμα που περιείχε πύον, με συνοδό φωτοφοβία, αλλά κυρίως είχε μεγάλη ευαισθησία στην ψηλάφηση των μυών, ιδίως στις γάμπες, στους μηρούς και στη μέση του και επίσης έντονη καυσαλγία του δέρματος της περιοχής. Ο ασθενής δεν μπορούσε να σηκωθεί όρθιος, και μόλις εδύνατο να κινείται στο κρεβάτι του,  λόγω της μεγάλης αδυναμίας και του δυνατού πόνου που ένοιωθε.

 

Ο Παθολόγος ιατρός διέγνωσε λεπτοσπείρωση, νόσο που μεταδίδεται από τα ούρα του ποντικού. Οφείλεται σε ένα βακτηρίδιο που ανήκει στην οικογένεια των σπειροχαιτών. Όπως φαίνεται από τα δύο συνθετικά που είναι ελληνικές λέξεις, το βακτηρίδιο μοιάζει με μια λεπτή σπείρα (ελατήριο) εξ’ ου και το όνομα.

Οι λεπτόσπειρες επιβιώνουν στα ουροφόρα σωληνάρια του ποντικού και διασπείρονται στο περιβάλλον με τα ούρα επί μήνες ή και έτη. Τα ούρα μπορούν να μολύνουν ρυάκια, ποταμούς, στάσιμα νερά, δεξαμενές υδραγωγείων, λίμνες, νερόλακκους και υγρό έδαφος, όπου οι μικροοργανισμοί μπορούν να επιβιώσουν έως και 6 εβδομάδες.

Τις προηγούμενες ημέρες είχε βρέξει αρκετά, και το κατάστρωμα του πλοίου είχε πλημμυρίσει από τα πολλά νερά. Φαίνεται πώς το βράδυ μετά τη νεροποντή κάποιος ποντικός άφησε τα ούρα του, στα ήδη υπάρχοντα νερά του καταστρώματος. Την άλλη ημέρα της βροχοπτώσεως ο Χέρνικ ο ναύτης προσπαθούσε να σφουγγαρίσει το καράβι φορώντας σαγιονάρες, ενώ οι πτέρνες του ήταν ήδη «σκασμένες» από πριν, και από εκεί μπήκε το μικρόβιο στον οργανισμό του.

Ο Παθολόγος ιατρός μετά από μία επιτόπια έρευνα που έκανε διαπίστωσε ότι στο μηχανοστάσιο κυκλοφορούσαν πολλοί ποντικοί. Ειδοποιήθηκε ο πλοίαρχος ότι ο ναύτης δεν προσπαθούσε να «λουφάρει» αλλά ήταν πραγματικά άρρωστος και μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο για να θεραπευτεί. Στο πλοίο έγινε μυοκτονία και απολύμανση και το υπόλοιπο προσωπικό έλαβε προληπτικά αντιβίωση.

Στο Νοσοκομείο ο ασθενής άρχισε να λαμβάνει αντιβίωση ενδοφλέβια και ορούς για να αντιμετωπιστεί η αφυδάτωση, η υπόταση και η μεγάλη του ανορεξία. Τη δεύτερη ημέρα της νοσηλείας του, η γενική του κατάσταση επιδεινώθηκε δραματικά, όπου και παρουσίασε υψηλό πυρετό με ρίγος  (40 C), πολύ χαμηλή πίεση, μεγάλη ταχυκαρδία και πολύ χαμηλό οξυγόνο. Άρχισε να γίνεται κίτρινος (παρουσίασε ίκτερο) και να μειώνεται η διούρησή του. Η νέα του ακτινογραφία παρουσίασε μεγάλη επιδείνωση σε σύγκριση με την ακτινογραφία εισόδου του. Ο νέος του εργαστηριακός έλεγχος επίσης παρουσίασε μεγάλη επιδείνωση τόσο η νεφρική όσο και η ηπατική λειτουργία του.

Διακομίστηκε επειγόντως στη μονάδα εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ) του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ηρακλείου με τη διάγνωση «Σηψαιμία- Πολυοργανική Ανεπάρκεια». Ο ασθενής την άλλη ημέρα στη ΜΕΘ, που μεταφέρθηκε, διασωληνώθηκε και άρχισε να κάνει τεχνητό νεφρό λόγω της οξείας νεφρικής ανεπάρκειας και της ανουρίας που παρουσίασε.

Τρεις ημέρες από την εισαγωγή του ήρθανε οι απαντήσεις των εξετάσεων που έδειχναν ότι πράγματι η νόσος του ήτανε λεπτοσπείρωση.

Αποσωληνώθηκε μετά από 15 ημέρες και χρειάστηκε την αιμοκάθαρση για 20 ημέρες. Εξήλθε από τη ΜΕΘ του Ηρακλείου μετά από 25 ημέρες νοσηλείας και μεταφέρθηκε στην κλινική. Βγήκε από το Νοσοκομείο μετά από 35 ημέρες από την εισαγωγή του με φυσιολογική τη νεφρική, την ηπατική λειτουργία, ως επίσης και την ακτινογραφία θώρακος. Όταν βγήκε από τη μονάδα ήταν σαν να γύρισε από τον «άλλο κόσμο».

Επέστρεψε στην πατρίδα του την Πολωνία υγιής και από ότι μάθαμε από την Εταιρεία του δεν ξαναμπαρκάρησε ποτέ πια!!!

Η θνητότητα της νόσου είναι πολύ μεγάλη και κυμαίνεται από 5 μέχρι 40%. Η νόσος παρουσιάζει Παγκόσμια κατανομή.

Επιδημιολογικώς μικρές επιδημίες της νόσου παρατηρήθηκαν κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο σε τμήματα στρατού που διαβιούσαν μέσα σε χαρακώματα. Οι επιδημίες αυτές εξηγούνται από την μεγαλύτερη επαφή των στρατιωτών με τους ποντικούς, από τους οποίους δύναντο να μολύνονται τα τρόφιμα, ή να αποτίθενται στο δέρμα ή τους βλεννογόνους οι λεπτόσπειρες που αποβάλλονται από τους ποντικούς κατά την κοινή συμβίωση ποντικών και ανθρώπων.

Επιδημίες της νόσου, μικράς συνήθως εντάσεως ,μπορούν επίσης να αναπτυχθούν σε άτομα που κάνουν μπάνιο σε ακάθαρτες δεξαμενές με στάσιμα νερά, σε ασχολούμενους με υδραυλικές εργασίες και σε περιπτώσεις μολύνσεως του πόσιμου ύδατος. Παράδειγμα τέτοιας επιδημίας παρέχει η κατά την 13^η Αυγούστου 1933 εκραγείσσα επιδημία στην πόλη της νήσου Σύρου. Ως γνωστόν στα νησιά υπάρχουν δεξαμενές οι οποίες μαζεύουν το χειμώνα το βρόχινο νερό και με αυτό πορεύονται όλο τον χρόνο, το οποίο χρησιμοποιείται ως πόσιμο. Μια τέτοια δεξαμενή που υπήρχε σε ένα καφενείο, μολύνθηκε με τα ούρα ποντικού και κατόπιν από εκεί και μετά μολύνονταν όλοι οι πελάτες του καφενείου που πίνανε νερό από τη δεξαμενή.

Σε μια αναφορά περιγράφονται κρούσματα λεπτοσπείρωσης σε κατοίκους της Βαλτιμόρης, πολιτεία των ΗΠΑ, οι οποίοι σποραδικώς έρχονταν σε επαφή με ούρα αρουραίων, ιδίως στις φτωχικές συνοικίες.

Επίσης το 1988, μετά από έναν αγώνα τριάθλου στο Ιλλινόις των ΗΠΑ, εμφανίστηκαν  πολλά κρούσματα σε αθλητές που αποδόθηκαν στην κατάποση του νερού της λίμνης. Οι προηγηθείσες του αγώνα έντονες βροχοπτώσεις ξέπλυναν του αγρούς και αύξησαν τη μόλυνση του νερού της λίμνης με λεπτόσπειρες.

Μερικές φορές η λεπτόσπειρα αναπτύσσεται ύστερα από τυχαία εμβάπτιση σε μολυσμένο νερό (παραδείγματος χάριν σε τροχαία ατυχήματα) και σπανίως μετά από δήγματα ζώου.

Πρόσφατες πλημμύρες προκάλεσαν επιδημία λεπτοσπείρωσης στο Περού, κυρίως στην περιοχή Λορέτο. Πρόκεται για τις χειρότερες πλημμύρες στην περιοχή τα τελευταία 20 χρόνια. Στην περιοχή αυτή αναφέρθηκαν περισσότερα από 300 κρούσματα και 3εις θάνατοι από λεπτόσπειρα.

Μερικές φορές η προσβολή λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια ταξιδιού στο εξωτερικό. Σε μια μελέτη στην Ολλανδία το 14% των ασθενών με οριστική διάγνωση λεπτοσπείρωσης είχαν αποκτήσει τη λοίμωξη ενώ ταξίδεψαν σε τροπικές χώρες κυρίως της ΝΑ Ασίας.

Κατά τη διάρκεια του 1950, εφαίνετο ως επαγγελματική νόσος των ανθρακωρύχων και των εργαζομένων σε υπονόμους, σήμερα όμως αφορά κατά κύριο λόγο άτομα που έρχονται επαφή με μολυσμένο νερό, σε εξόδους αναψυχής στην εξοχή, όπως ποδηλάτες που περνούν μέσα από νερό, άτομα που κολυμπούν σε κανάλια, λίμνες, ποταμούς, παίχτες του γκολφ και άτομα που κάνουν κανό καγιακ.

Επαγγελματικές ομάδες που θεωρούνται ότι κινδυνεύουν είναι οι εργάτες σφαγείων, εργάτες υπονόμων, εργάτες σε φυτείες ρυζιού, στρατιωτικό προσωπικό, εργάτες αποθηκών ιχθύων, γεωργοί, κτηνοτρόφοι, κτηνίατροι, ξυλοκόποι, καθώς επίσης και άτομα που έρχονται σε επαφή με ζώα ή με μολυσμένο νερό..

=======================================================
Το Δημοτικό τραγούδι στη ζωή του χωριού μας.

 Γράφει, Ο κ. Γεώργιος Δημ. Ρέλλος, Πυροσβέστης ε.α.

«Τρεις λαμπαδούλες στο χορό

Σαν τις βαρκούλες στο γιαλό

Λαμπάδα ήταν και έφεγγαν

Και μια λαμπάδα ήταν χρυσή…»

Γυρίζοντας πίσω στα παιδικά μας χρόνια που ζήσαμε στο χωριό, ξυπνάνε μέσα μας οι εικόνες που δέθηκαν με στιγμές της ζωής μας. Γάμοι και πανηγύρια, θάνατοι και μοιρολόγια. Ηχούν ακόμη στ’ αφτιά μας, τραγούδια για τα όμορφα νιάτα, τον καημό της αγάπης, τον πόνο της ξενιτιάς, τη χαρά, τη λύπη και το θάνατο.

«Ξύπνα περδικομάτα μου κι ήρθα στη γειτονιά σου χρυσά στολίδια σούφερα να βάλεις στα μαλλιά σου. Δεν τόξερα λεβέντη μου, μωρέ πως είναι η αφεντιά σου να πεταγώ σαν πέρδικα, ναρθώ στην αγκαλιά σου…».

Το Δημοτικό τραγούδια σε μαγεύει και σε ταξιδεύει. Απλός λόγος, μεστός, που όταν τον ακούς, ξαλαφρώνει  η ψυχή σου.

«Τρία καλά είναι στο ντουνιά και στον απάνω κόσμο η νιότη και η λεβεντιά και το καλό κορίτσι…».

Η φτώχεια Γιώργη μ’ δεν είναι τίποτα, φτάνει νάχεις καλή γυναίκα, έλεγε ο παππούς. Οι χωριανοί μας τις ατελείωτες νύχτες του χειμώνα που το χιόνια είχε σκεπάσει τα φτωχικά τους σπίτια, μαζεύονται γύρω από το τζάκι και κάνανε το νυχτέρεμα. Λίγοι μεζέδες, τυρί, καμία πίτα, λίγο κρασί και πολλές κουβέντες. Όχι μεγάλες και δύσκολες κουβέντες˙ για τον καιρό μιλούσανε για  τα σπαρτά, για τ’ αμπέλια, για τις κοπέλες που πάνε στη βρύση.. Άρχιζε ο παππούς να μιλά για τα βουνά που περπάτησε, τους κάμπους που όργωσε  και τα μάτια του βούρκωναν.

-          Αχ μωρέ Γιωργή μ’ έλεγε, τα βουνά και οι κάμποι δεν καρτερούνε θάνατο, γεράματα δεν έχουν και έπινε το κρασάκι του.

Και όταν έβγαζε ο νους του, κλαδιά και παρακλάδια άρχιζε το τραγούδι.

«Πως νάταν πώς να γένονταν, τα γέρα να πουλήσω να γίνω δεκαοχτώ χρονών, να μπω στα εικοσιένα…» Σ

Συνέχιζαν οι νεότεροι:

«Το χέρι σου το παχουλό, με το φαρδύ μανίκι να το κάνα προσκέφαλο, τρεις μέρες και τρεις νύχτες. Οι μέρες να ναι το μαγιού και οι νύχτες του Γενάρη…»

Η ζωή του χωρίου μας ήταν δεμένη με τις θρησκευτικές γιορτές. Κι όσο κοντοζύγωνε η βδομάδα των παθών, ετοιμάζονταν να πάνε στην εκκλησιά να προσκυνήσουν το Σταυρωμένο, να χαρούν το αναστάσιμο όραμα κι ανήμερα να τραγουδήσουν.

«Ήρθε η λαμπρή και πασχαλιά και το Χριστός Ανέστη μάνες στολίζουν τα παιδιά, κι οι πεθερές τις νύφες στολίζει η χήρα τον εγιό, να πάει να μεταλάβει…»

Άνοιξη, Θεού χαρά, καλοκαίριασε παππού. Αν δε λαλήσει ο τζίτζικας, δεν είναι καλοκαίρι, έλεγε ο παππούς. Μετά τον Αη Γιώργη, οι βοσκοί ετοίμαζαν τα κοπάδια τους για τα  ψηλώματα. Έπαιρνε ο βοσκός τη φλογέρα κι άρχιζε το σκοπό.

«Μια βοσκοπούλα αγάπησα

Μια ζηλεμένη κόρη

Και την αγάπησα πολύ…»

Τι είναι σεβντάς, τι είναι καημός παππού;

Άναψε αργά – αργά το τσιμπούκι του, κοίταξε πέρα μακριά τον ορίζοντα κι είπε:

-          Όταν ήμουν νιός και παλικάρι, αγάπησα μια κοπέλα, ήταν πανέμορφη, όλα τα «χαρίσματα» της τα έδωκε ο θεός απλόχερα.  Μια μέρα πηγαίνοντας στ’ αμπέλι, τη συνάντησα στη στράτα, και δεν με καλημέρισε, ούτε καν γύρισε να με κοιτάξει.

-          Έχεις δει Γιωργή μ’ τον καιρό να στέκεται; Τότε ήμουν πολύ νέος να καταλάβω τι ήθελε να πει ο παππούς. Σιμά κοντά και ο θέρος.

-          Όλοι μαζί στα χωράφια να μαζέψουν τον καρπό. Το «ψουμί» μας που έλεγε και η γιαγιά. Κι ο σεβντάς γινόταν τραγούδι.

«Μια κόρη ετσουκιώτισσα, με κεντητό μαντήλι στα σταυροδρόμια θέριζε, όλο το μεσημέρι, κι εγώ που περνοδιάβαινα στο Γρίβα καβαλάρης…»

Μετά το θέρο και τ’ αλώνισμα έφθανε ο Αη Γιάννης με το πανηγύρι του. Εθνική γιορτή για το χωριό μας! Όλος ο κόσμος, νέοι, γέροι και παιδιά, έβαζαν τα γιορτινά τους ναπάνε στο πανηγύρι, να πιουν και να χορέψουν. Να γνωριστεί κόρη και νιος, να της πιάσει ο νιος το χέρι στο χορό, να της στείλει προξενιό. Η γιαγιά μου η Αλεξάνδρα, όπως μαρτυρούν οι παππούδες μας, είχε κρυστάλλινη φωνή. Έβγαζε το πανηγύρι τραγουδώντας, τότε δεν υπήρχαν όργανα.

Τραγουδούσε λοιπόν τρεις μέρες και τρεις νύχτες και χόρευαν οι νιοί και οι νιές, γύρω από ένα μεγάλο κυπαρίσσι που ήταν στην πλατεία του χωριού μας. Άρχιζε να τραγουδά κι οι άλλοι ακολουθούσαν.

«Δόντια πυκνά και μαργαριταρένια

Φωνή σαν τ΄ αηδονιού

Στόμια χελιδονιού, όλο το Μάη λαλεί

Κι όλη την Άνοιξη…»

Κόρη και νιος κουβέντιαζαν

Εχτές στο παραθύρι

Φιλί ο νιος της γύρευε

Και η κόρη δαχτυλίδι…»

Εμπάτε αγόρια στο χορό

Κορίτσια στο τραγούδι

Να δείτε και να μάθετε

Πως πιάνεται η αγάπη…»

Έμπα Κρυστάλλω μ’ στο χορό,

Με τα άλλα τα κορίτσια

Να ιδείς εκείνον π’  αγαπάς,

Να στέκει μαραμένος.

Μπαίνω μες τ΄αμπέλι σα νοικοκυρά

Να κι ο νοικοκύρης πούρχεται κοντά…»

Δύο μαύρα μάτια αγαπώ

Σταμάτα ήλιε μ’ να στο πω….»

Και άλλα πολλά…

Κι όταν καταστάλαξε η ορμή των νέων απ’ το χορό, δεν ξεχνούσαν, να αναφερθούν και σε αυτούς που έφυγαν…

«Να το ξέρες μανούλα μου

Πως κάνω τη χαρά μου

Θα έσχιζες τη μαύρη γη

Να ρθείς στα στέφανά μου

Μα είναι η πλάκα σου βαριά…»

Κι απάνω στο γλυκοχάραμα και στη ροδαυγή, τραγουδούσαν όλοι μαζί και χόρευαν το «Εφώτισε η ανατολή» το πιο ωραίο και ρομαντικό αυτό τραγούδι που άγγιζε τις ψυχές των νέων.

«Εφώτισε φωτούλα μου, εφώτισε η ανατολή, εχάραξε κι η δύση, ψηλό μου και λιγνό μου, κυπαρίσσι παν τα πουλάκια βοσκή και οι λυγερές στη βρύση, κοντεύει να φωτίσει…»

Τελικά το Δημοτικό τραγούδι, γνήσια έκφραση της λαϊκής ψυχής, δεν άφησε καμιά πτυχή της ζωής, κανένα συναίσθημα που να μην το εκφράσει. Αντανακλούσε κάθε τομέα της ζωής του χωριού μας. Το δημοτικό τραγούδι μερώνει τον άνθρωπο, τον κάνει να χαίρεται, να γλεντάει, να ερωτεύεται. Φέρνει κοντά τις ψυχές των ανθρώπων τους ενώνει. Κρύβει μια δύναμη μέσα του που ξαλαφρώνει και συντηρεί την ελπίδα και το όνειρο.

=======================================================

Καλά η Πόλη έχει ξεφύγει..

Του Ματθαίου Γρηγ. Σκούρα, αναρτήθηκε, 8 Ιαν 13 

========================================================

Ηθική και Ανθρωπιστικές Παρεμβάσεις.  Περίπτωση της Λιβύης.

Του Ματθαίου Γρηγ. Σκούρα, Υπτγου ε.α., αναρτήθηκε την 10η Νοεμβρίου 2012

ΓΕΝΙΚΑ

Η έννοια των ανθρωπιστικών παρεμβάσεων (Humanitarian Interventions, ή ανθρωπιστικών επεμβάσεων όπως έχουν εξελιχθεί σήμερα) έχει δοκιμαστεί σε πολλές περιπτώσεις, κάτω από διάφορες συνθήκες και με ανάμεικτα αποτελέσματα, ιδίως στο πλαίσιο των επιχειρήσεων διατήρησης και επιβολής της ειρήνης (peace keeping and peace making, operations). Συνέχεια ΕΔΩ

========================================================

                                           ΗΡΩΕΣ ΤΣΟΥΚΙΩΤΕΣ
                        ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ 
Του κ. Καρανίκα Περικλή, Αντγου ε.α., Μέλους Συλλόγου.

Αναρτήθηκε, 1 Νοε 2012

ΒΑΘΜΟΣ	ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ	ΠΑΤΡΩΝΥΜΟ	ΤΟΠΟΣ ΚΑΙ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΘΥΣΙΑΣ
ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ 1912 - 1913
ΕΥΖΩΝ	ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ ΠΕΡΙΚΛΗΣ	ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ	ΜΑΧΗ ΛΑΧΑΝΑ 21-6-13
ΣΤΡΤΗΣ (ΠΖ)	ΖΑΦΕΙΡΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ	ΚΩΝ/ΝΟΣ	ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
ΣΤΡΤΗΣ (ΠΖ)	ΣΑΚΕΛΛΑΡΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ	ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ	ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ 1919 - 1922
ΕΦ ΑΝΘΛΓΟΣ	ΣΚΟΥΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ	ΚΩΝ/ΝΟΣ	ΕΣΚΗ ΣΕΧΗΡ 1922
ΕΦ ΛΧΙΑΣ	ΛΙΑΣΚΩΝΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ	ΧΡΗΣΤΟΣ	ΕΣΚΗ ΣΕΧΗΡ 1922
ΣΤΡΤΗΣ (ΠΖ)	ΖΟΡΜΠΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ	ΓΕΩΡΓΙΟΣ	ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ
ΣΤΡΤΗΣ (ΠΖ)	ΖΑΧΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ	ΘΕΟΔΩΡΟΣ	ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ
ΣΤΡΤΗΣ (ΠΖ)	ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ	ΓΕΩΡΓΙΟΣ	ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ
ΣΤΡΤΗΣ (ΠΖ)	ΝΤΟΒΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ		ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ
ΣΤΡΤΗΣ (ΠΖ)	ΠΛΙΑΓΚΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ		ΣΑΓΓΑΡΙΟΣ 1921
ΕΛΛΗΝΟΙΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1940 - 1941
ΣΤΡΤΗΣ (ΠΖ)	ΜΕΡΡΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ	ΣΠΥΡΙΔΩΝ	ΚΟΡΥΤΣΑ, ΔΕΚ 40
ΣΤΡΤΗΣ (ΠΖ)	ΜΗΤΣΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ	ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ	ΚΟΡΥΤΣΑ, ΔΕΚ 40
ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 1944 - 1949
ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΑΣ	ΜΠΕΛΛΗΣ ΗΛΙΑΣ	ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ	ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ 1944
ΟΠΛΙΤΗΣ ΜΕΑ	ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ	ΠΕΡΙΚΛΗΣ	ΡΕΝΤΙΝΑ,             28 ΦΕΒ 49
ΟΠΛΙΤΗΣ ΜΕΑ	ΤΣΙΑΚΑΤΟΥΡΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ	ΗΛΙΑΣ	ΤΣΟΥΚΑ,               28 ΦΕΒ 49
ΟΠΛΙΤΗΣ ΜΕΑ	ΣΚΟΥΡΑΣ ΗΛΙΑΣ	ΚΩΝ/ΝΟΣ	ΤΣΟΥΚΑ,               28 ΦΕΒ 49
ΕΘΕΛ. ΣΤΡ/ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΑΣ	ΣΦΕΤΣΟΣ ΗΛΙΑΣ	ΚΩΝ/ΝΟΣ	ΚΥΡΙΑΚΟΧΩΡΙ, 1948
ΕΘΕΛ. ΣΤΡ/ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΑΣ	ΤΣΟΥΜΑΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ	ΚΩΝ/ΝΟΣ	ΚΥΡΙΑΚΟΧΩΡΙ, 1948

Θνητοί, τοις Αθανάτοις γόνυ κλίνατε.

                                                                   Καρανίκας Περικλής

                                                                 Αντιστράτηγος (ΤΘ) ε.α.

==============================================
Οι ρίζες μας,κομμάτι της ζωής μας.

Της Έφης  Κων/νου Φλώρου
Φοιτήτριας Οδοντιατρικής Αθηνών, Μέλους Συλλόγου.
21 Σεπτεμβρίου 2012

  Χωριό-πόλη. Δύο μικρές λέξεις οι οποίες όμως σχετίζονται με πολλές μεγάλες αλλαγές.Η δεύτερη είναι εξέλιξη της πρώτης, η πρώτη είναι αφετηρία της δεύτερης και προσπαθεί να μείνει ζωντανή και να αντιμετωπίσει τις ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις και τις πρωτοποριακές αντιλήψεις,οι οποίες παρασύρουν τους ανθρώπους μακριά από καθετί παραδοσιακό και γνήσιο.Τι κάνουμε όμως εμείς γι'αυτό? Προσπαθούμε να κρατήσουμε ισορροπίες και να μην ξεχάσουμε τις ρίζες μας ή μήπως απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από αυτές? Δυστυχώς το δεύτερο.Όσο περνάει ο καιρός τείνουμε να καταφεύγουμε στα γνωστά πια ''κουτιά'' των τσιμεντουπόλεων ,να κλεινόμαστε στον εαυτό μας και να παραδιδόμαστε στις προσωρινές απολαύσεις που έχουν να μας προσφέρουν τα μεγάλα αστικά κέντρα.

  Ας προβληματιστούμε όμως λίγο και ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε όλα αυτά που μας συνδέουν με τους τόπους καταγωγής μας, με τα χωριά μας,που συνήθιζαν να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας καθώς και τα πιο αγαπημένα μέρη για τις εξορμήσεις μας. 
Πόσοι από εσάς δεν περιμένατε πως και πως το καλοκαίρι για να πάτε στο χωριό σας όταν ήσασταν παιδιά? Πόσοι από εσάς που είστε ακόμα έφηβοι δεν σκέφτεστε την ώρα που θα συναντήσετε τους φίλους σας και θα ζήσετε στιγμές ελευθερίας μαζί τους μακριά από τα διαμερίσματα των πόλεων? Και πόσοι από εσάς τους μεγάλους δε νοσταλγείτε το πατρικό σας σπίτι και τα ξέγνοιαστα 
χρόνια που είχατε την ευκαιρία να βιώσετε παρά τα προβλήματα που ασφαλώς θα υπήρχαν?
  Είμαι και εγώ παιδί και μέσα σε αυτά που σας αναφέρω βρίσκεται ένα κομμάτι του εαυτού μου. Δεν θα σας κρύψω ότι μέχρι πρίν λίγο καιρό συνήθιζα να λέω στην μαμά μου ότι αν δεν πάμε έστω και λίγες μέρες στο χωριό μας ,θα είναι σαν να μην έχουμε κάνει διακοπές,προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να την πείσω να μείνουμε το καλοκαίρι στον τόπο που τόσα καλοκαίρια μεγαλώσαμε στο πλάι των παππούδων και των γιαγιάδων μας.

  Καλό θα ήταν λοιπόν να λάβουμε υπόψη μας όλα αυτά και να μην καταλήξουμε να είμαστε πιστοί υποστηρικτές του σύγχρονου τρόπου ζωής που μας αναγκάζει να γινόμαστε ένα με το πλήθος και να στρέφουμε την πλάτη σε αυτά που το κοινωνικό σύνολο και η αθηναΪκή αφρόκρεμα θεωρούν ξεπερασμένα και ''εκτός μόδας''.Ωστόσο δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι.
  Όπως προαναφέρθηκε το ιδανικό είναι να συμβιβαστούμε ,να βρούμε δηλαδή ένα κοινό πεδίο μεταξύ των πόλεων όπου οι περισσότεροι από εμάς ζούμε και των χωριών. Είναι πολύ σημαντικό να διατηρήσουμε δεσμούς με τη γενέτειρά μας και να μην χάσουμε την ταυτότητά μας.

  Βέβαια υπάρχουν πολλοί των οποίων οι σχέσεις με τα χωριά τους είναι πολύ καλές διότι έχουν συνειδητοποιήσει από νωρίς την αξία τους και δεν λησμονούν αυτά που έχουν αποκομίσει από εκεί.Και ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους είναι και πολλά νέα παιδιά που δραστηριοποιούνται και προσπαθούν με τον δικό τους τρόπο να κάνουν ό,τι μπορούν για να βελτιώσουν τα χωριά τους και να πείσουν και άλλους ότι πρέπει να κρατήσουν στη μνήμη τους αυτή την κληρονομιά που τους έχουν αφήσει οι γονείς τουςκαι κυρίως οι παππούδες τους. 
Αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να παίρνουμε σαν παράδειγμα και να συμβάλουμε και εμείς από την 
πλευρά μας.Άλλωστε τα χωριά μας αποτελούν τώρα πια ένα είδος οάσεων μέσα στον αχανή κόσμο των αποπνικτικών πόλεων.

==============================================

ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΙΣΤΟΡΙΚΗ  ΕΣΠΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΕΩΡΓΙΟ

ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ, 7 ΙΟΥΛΙΟΥ  2008,  

ΣΤΟΝ  ΠΡΟΑΥΛΙΟ  ΧΩΡΟ  ΤΟΥ  ΝΑΟΥ

ΟΜΙΛΙΕΣ

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΝΑΟΥ, ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΔΟΜΗΣΗ(ΡΥΘΜΟΣ), ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ(ΤΕΧΝΗ)

Του Δημητρίου Ντζόιδου, τέως Γυμνασιάρχου

       Βρισκόμαστε απόψε εδώ, σε τούτο το πανέμορφο χωριό, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του αιδεσιμότατου εφημέριου κ. Μέρρα Κων/νου, προκειμένου να σας παρουσιάσουμε «εν συντομία» τα εξής θέματα.

        Στο πρώτο θέμα γίνεται αναφορά στα ιστορικά στοιχεία του ναού. Στο δεύτερο θέμα θα μας απασχολήσει ο αρχιτεκτονικός ρυθμός του και στο τρίτο θέμα θα αποπειραθούμε να προσεγγίσουμε και ερμηνεύσουμε το εικονογραφικό πρόγραμμα, σε συνδυασμό με την τεχνοτροπία με την οποία αποδίδονται οι διάφορες παραστάσεις των αγίων.

         Ξεκινώντας από το πρώτο θέμα επισημαίνουμε ότι ο εν λόγω Ναός  είναι ο ενοριακός ναός. Βρίσκεται σχεδόν στο Δ. άκρο  του χωριού, σε μικρή απόσταση από την πλατεία του. Η θεμελίωση του αποτελεί εξαιρετικό γεγονός δεδομένου ότι ιδρύεται σε μια δύσκολη για τον ελληνισμό εποχή, καθώς η Τουρκική καταπίεση, ο φόβος για τυχόν επιπτώσεις από μια τέτοια ενέργεια, δημιουργούσε δισταγμό στην απόφαση των ευσεβών κατοίκων να ιδρύσουν τον Ναό. Ωστόσο, παρά την έλλειψη ευνοϊκών συνθηκών, οι κάτοικοι αψηφώντας κάθε κίνδυνο, προβαίνουν στην ίδρυση του Ναού, εκμεταλλευόμενοι πιθανώς  την απομόνωση της περιοχής και την δυσχερή πρόσβαση της. Για τον συγκεκριμένο Ναό απουσιάζει κάποια μελέτη, κάποια κείμενο στην αρχειακή έρευνα, το οποίο να αναφέρει κάτι για την ιστορία του Ναού. Έτσι, βασιστήκαμε σε πληροφορίες που συλλέξαμε  από τους ντόπιους κατοίκους και στην δική μας προσπάθεια. 

      Ασφαλώς, το πρώτο ερώτημα που ζητεί απάντηση είναι για ποιό λόγο οι ντόπιοι αφιέρωσαν  το Ναό στον Άγιο Γεώργιο και όχι σε κάποιον άλλο άγιο. Η τοπική παράδοση, όπως  μας την αφηγήθηκαν οι γηραιότεροι κάτοικοι του χωριού, αναφέρει ότι: «Σε κείνα τα χρόνια(μέσα δηλ. 18^ου  αιώνα περίπου) οι Τούρκοι ξεκίνησαν από το χωριό Ρεντίνα, κατευθυνόμενοι προς το χωριό Τσούκα, με σκοπό να το λεηλατήσουν, να το κάψουν και να το καταστρέψουν. Στον δρόμο τους εμφανίζεται ο Άγιος Γεώργιος, τους αποπροσανατολίζει  λέγοντας ότι το χωριό που ζητείτε βρίσκεται σε άλλη κατεύθυνση από αυτή που ακολουθείται¨. Οι Τούρκοι έδωσαν πίστη στα λόγια του Αγίου, άλλαξαν κατεύθυνση και έτσι το χωριό διεσώθη. Οι κάτοικοι τότε σε ένδειξη τιμής, ευγνωμοσύνης, σεβασμού και απέραντης αγάπης ίδρυσαν τούτο το  ιστορικό μνημείο και το αφιέρωσαν στον Αγίου Γεώργιο, θεωρώντας τον σωτήρα και προστάτη τους.

          Επιπρόσθετα , και άλλος λόγος μπορεί να συνέλαβε στο να

αφιερώσουν το Ναό τούτο στον Αγίου Γεώργιο. Είναι γνωστό, ότι ο  δημοφιλέστερος, σ’ όλη την Ελλάδα, από τους Αγίους του Εορτολογίου. Ο Χριστιανισμός τον περιέβαλε με λατρεία ευσεβή

και μεγάλη συμπάθεια, Σ΄ αυτό συνετέλεσε η νεανικότητά του, το

απαράμιλλο ηρωικό πνεύμα και το ανυπέρβλητο κάλλος του. Πρέπει να προσθέσω επίσης ότι ό Άγιος  εξεπροσώπησε στον

χριστιανικό λαό τον ενθουσιώδη και ακμαίο πρόμαχο της πίστεως,

τον ελευθερωτή των λαών και τον προστάτη των φτωχών και

καταπιεσμένων ανθρώπων, Σ΄όλους αυτούς τους λόγους οφείλεται

η προτίμηση τους στον Αγίου Αυτόν, καταπάσαν πιθανότητα.

         Το δεύτερο θέμα που θα μας απασχολήσει είναι ο αρχιτεκτονικός ρυθμός του Ναού. Ο συγκεκριμένος Ναός είναι ο  αρχιτεκτονικός ρυθμός του Ναού. Ο συγκεκριμένος Ναός είναι απλή βασιλική. Σύμφωνα με την ιδρυτική επιγραφή και χρονολογία που είναι σκαλισμένα πάνω σε πέτρα του νότιου τοίχου χτίστηκε το έτος 1741 (περίπου στα μέσα του 18^ου αιώνα) Σε άλλο μέρος του ίδιου τοίχου υπάρχει άλλη επιγραφή που αναφέρεται και αυτή στον αιώνα θεμελίωσης του (δηλ. στο 18^ου αιώνα) και στηνίδια επιγραφή αναφέρεται το όνομα του Αγίου στον οποίο αφιερώνεται ο ναός. Τέλος, στη δεξιά πλευρά της κεντρικής εισόδου (στον εξωτερικό νότιο τοίχου πάντα) λατινική επιγραφή αναφέρει προφανώς το όνομα του Αγίου. Η τοιχοποιία του  Ναού είναι από πέτρα που υπήρχε άφθονη σ΄ αυτή την περιοχή .Εσωτερικά χωρίζεται με ξύλινες κιονοστοιχίες σε τρία κλίτη. Για να αντιληφθούμε καλύτερα το ρυθμό αυτόν αναφέρω τα εξής: ο ρυθμός της Βασιλικής στην αρχική του εμφάνιση ( 5^ος  περίπου     αιώνας )   καλύπτει   τη    Βυζαντινή   τέχνη     των παλαιοχριστιανικών χρόνων. Η επικράτηση του χριστιανισμού εισάγει έναν θεοκεντρισμό έντονο στην τέχνη  της περιόδου.

Πρώτη έκφραση αυτού είναι η αρχιτεκτονική δομή της Βασιλικής.

Η Βασιλική είναι ένα μακρόστενο οικοδόμημα, χωρισμένο σε κατά μήκος τμήματα εσωτερικά, τα λεγόμενα κλίτη. Προς ανατολάς απολήγει σε ημικυκλική κόγχη η αψίδα, όπου βρίσκεται το ιερό και η αγία τράπεζα. Η στέγη δικλινής στο μεσαίο κλίτος και επικλινής στα πλάγια στηρίζεται σ΄ έναν ξύλινο σκελετό.

Παραλλαγή αυτού του ρυθμού είναι Βασιλική με εγκάρσιο κλίτος (Α.Δ.Θεσ/κης) καθώς και σταυρική Βασιλική. Στο συγκεκριμένο Ναό το ιερό ή Αγίου Βήμα χωρίζεται με ξύλο απλό τέμπλο, στο οποίο υπάρχουν θέσεις για τις εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των επισημοτέρων Αγίων.

        Η Αγία Τράπεζα φέρει στο πάνω μέρος ξύλινο κουβούκλιο,

Ένα μέρος του δαπέδου είναι λιθόστρωτο με πελεκητές πέτρες έντεχνα τοποθετημένες, ενώ το υπόλοιπο μέρος του Ναού καλύπτεται με τσιμεντένιο δάπεδο . Στη συμβολή του Δυτ. Και Βόρειου τοίχου υπάρχει λίθινο βαπτιστήρι και στο πάνω μέρος ακριβώς θαυμάσια τοιχογραφία με θέμα τη βάπτιση του Ιησού. Ο Ναός στην αρχική του μορφή είχε γυναικωνίτη που δεν υπάρχει σήμερα   και   για   ορισμένα   χρόνια  χρησίμευε   ως   σχολειό πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης , Αργότερα, το εκκλησιαστικό συμβούλιο παραχώρησε τμήμα του οικοπέδου, όπου χτίστηκε το σημερινό δημοτικό σχολείο.

         Κατά καιρούς διακόνισαν τον ιερό Ναό πολλοί ιερείς όπως ο Παπαδημήτρης Παπαγεωργίου. Ο Γρηγόριος Αναγνώστου, ο Κώστας Γεωργίου. Τα ονόματα αυτά βρήκαμε στα Γενικά αρχεία του Κράτους, ενώ άλλοι ιερείς, όπως μας έδωσαν τα ονόματα κάτοικοι του χωριού ήταν : κάποιος Τελώνης, ο Παπαμεριάς , ο Παπαχαραλάμπους,ο Μακρής Ιωάννης, ο Σακελλάρης Γεώργιος ο Παπαχολέβας, Παπαντωνίου Ηλίας, ο Μελισσας Γεώργιος, κάποιος ονόματι  Φούρλιας. Σήμερα διακονεί τον ιερό Ναό Θεοφιλής ιερέας Κων/νος Μέρρας.

     Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το εικονογραφικό πρόγραμμα, το οποίο περιλαμβάνει πλήθος θεματολογίας τόσο από την Καινή όσο και από την Παλαιά Διαθήκη, ενώ ενδιαφέρουσα είναι και η τεχνοτροπία των διαφόρων ζωγραφικών συνθέσεων.

          Στο κείμενο που υπάρχει στο υπέρθυρο  (εσωτερικό μέρος ) του Ναού πληροφορούμαστε ότι ο Ναός ιστορήθηκε επί Δημαρχίας Ιωάννη Στεργιόπουλου, εκ Γιανιτσούς (θυμίζω χάριν της ιστορίας ότι τότε για πρώτη φορά στην τοπική αυτοδιοίκηση λειτούργησε ο Καποδίστριας ) και εκκλησιαστικών επιτρόπων των κ. Παπαγεωργίου Παρούση, Αναγνώστου Ζαφείρη, Δ.Α.Σπανού, Δήμου Αποστόλου και Δημ. Γιαννέλου. Στο ίδιο κείμενο αναφέρεται το όνομα του εκ Σαμαρίνας καταγόμενου αγιογράφου

Ματθαίου Ιωάννου, καθώς  και η χρονολογία έναρξης της αγιογράφησης του κυρίως Ναού, 03 Μαΐου του έτους 1885.

          Οι τοιχογραφίες για χρόνια είχαν επικαλυφτεί από την σκόνη και τους καπνούς που ανάδυαν τα αναμμένα κεριά και η θερμάστρα, που οι επίτροποι την κρατούσαν αναμμένη τις κρύες και παγωμένες ημέρες του χειμώνα κατά την λειτουργία της εκκλησίας. Κάποια στιγμή το εκκλησιαστικό συμβούλιο έκρινε ότι αυτός ο κρυμμένος θησαυρός έπρεπε να έρθει στο φως. Έτσι, ανέθεσε στην αρχαιολογική υπηρεσία του Ν. Μαγνησίας που φρόντισε με την σειρά της  να στείλει ειδικούς, οι οποίοι καθάρισαν και αποκατέστησαν τις αγιογραφίες στην αρχική τους κατάσταση. Βέβαια, κάποια φθορά είναι προφανής στις τοιχογραφίες κυρίως του ιερού βήματος.

        Πολύ ενδιαφέρουσες είναι οι τοιχογραφίες του ιερού βήματος, όπως φυσικά και του κυρίως Ναού. Στην κόγχη του ιερού απεικονίζεται η Πλατ5υτέρα των ουρανών. Περιστοιχίζεται από άλλες μικρότερες αγιογραφίες. Σε άλλα σημεία του ιερού βήματος υπάρχουν άλλες ζωγραφικές συνθέσεις, όπως η αποκαθήλωση στην ανακουφιστική κόγχη, η προσκύνηση των Μάγων και ολόσωμες παραστάσεις αγίων της εκκλησίας, όπως ο Άγιος Αθανάσιος, ο Άγιος Μελέτης και άλλες. Όλη η διακόσμηση του ιερού, παρότι σήμερα έχει υποστεί κάποια φθορά, δημιουργεί το απαραίτητο κλίμα και την εσωτερική δημιουργεί το απαραίτητο κλίμα και την εσωτερική διάθεση στον προσκυνητή να επικοινωνήσει με τον Θεό.

      Για να κατανοηθεί καλύτερα η τεχνοτροπία με την οποία αποδίδονται οι μορφές στις πολυπρόσωπες αγιογραφίες αλλά και στις πιο απλές θα παραθέσουμε ορισμένα τεχνοτροπικά  στοιχεία της Σχολής της Σαμαρίνας.

     Η Σαμαρίνα, μικρό χωριό  κοντά στα Γρεβενά, από πολύ παλιά ήταν ξακουστή για τους ζωγράφους- αγιογράφους σε όλον τον ελληνικό κόσμο. Η τεχνοτροπία των Σαμαριναίων ζωγράφων  είναι αισθητή ιδίως στις προσωπογραφίες. Για την Σχολή αυτή οι πιο δημιουργικοί αιώνες ήταν οι 18^ος και 19^ος αιώνας. Οι κορυφαίοι δάσκαλοι της Σχολής συνδέονται μ’ αυτήν του Αγίου Όρους: Κύρια  χαρακτηριστικά της τέχνης τους είναι η χρήση του κόκκινου και μπλε χρώματος, τα ευτραφή πρόσωπα με κόκκινα μάγουλα και γαλάζια ενδύματα. Η αφηγηματική άνεση στις πολυπρόσωπες τοιχογραφίες αλλά και η προσπάθεια απόδοσης των ψυχολογικών αντιδράσεων με τα μεγάλα εκφραστικά μάτια.

       Επανερχόμενοι, στην εξέταση της τεχνοτροπίας στις παραστάσεις του ιερού βήματος παρατηρούμε  ότι η πλατυτέρα στην κόγχη απεικονίζεται με την γλυκύτατη έκφραση της στο πρόσωπο, ο τόνος είναι υπερβατικός, ενώ το κόκκινο και σκούρο χρώμα είναι σαφώς ξεθωριασμένο. Οι πολυπρόσωπες  ζωγραφικές συνθέσεις είναι κοντόσωμες με στρογγυλά  πρόσωπα και σκούρα χρώματα(μπλε-καφετί-κοκκινωπό). Απουσιάζουν δηλ. οι έντονες χρωματικές αποχρώσεις του κόκκινου και του γαλάζιου. Κάποιες διαφορές που διαπιστώνονται στην απόδοση των μορφών του ιερού Βήματος από αυτές του κυρίως Ναού, ίσως να οφείλονται στη χρονική απόσταση των 40 και πλέον ετών που υπάρχει ανάμεσα στην αγιογράφηση του ιερού βήματος και του κυρίως Ναού.

             Στο τέμπλο του ιερού Βήματος υπάρχουν φορητές εικόνες, τοποθετημένες σε τετραγωνικά πλαίσια που χρονολογούνται άλλες στα 1853, σύμφωνα  με την ιδιόχειρη επιγραφή του αγιογράφου Ιωάννου και άλλες στα 1871. τα πρόσωπα στις εικόνες αυτές δίδονται σύμφωνα με την ιερή παράδοση, υπερβατικά, με έκφραση καλοσύνης και αγιότητας. Γενικά, όλες οι παραστάσεις του ιερού βήματος είναι κάπως ‘‘πιο αυστηρές’’ απ’ ότι οι παραστάσεις στον κυρίως Ναό. Όλη αυτή η εικονογραφική διακόσμηση δημιουργεί στον προσκυνητή μια εσωτερική περισυλλογή που οδηγεί στην αναγκαία επικοινωνία με τον Θεό.

        Οι τοιχογραφίες στον κυρίως Ναό παρουσιάζουν σημαντικό ενδιαφέρον. Δίδονται σε 4 ζώνες στο Ν. και Β. και σε 3 στο Δυτικό. Ξεκινώντας από το Δ. τοίχο και στην πρώτη ζώνη η θεματολογία είναι από την Παλαιά Διαθήκη, που συνεχίζεται και στο Ν. τοίχο. Τέτοιες παραστάσεις είναι η ιστορία των πρωτοπλάστων, όπως η δημιουργία του Αδάμ, η εξαπάτηση από το φίδι των πρωτοπλάστων, η εκδίωξη από τον Παράδεισο, η φιλοξενία του Αβραάμ, η Γέννηση του Άβελ και Κάιν και άλλες. Η τεχνοτροπία στις τοιχογραφίες αυτές αποδίδεται με εντυπωσιακό ρεαλισμό και με μεγάλη αφηγηματικότητα, ενώ τα δέντρα ανάμεσα στις μορφές και η προσπάθεια απόδοσης των διαφόρων επιπέδων του χώρου, μέσα στον οποίο τοποθετούνται οι παραστάσεις θυμίζουν κλασικίζοντα ζωγραφικά στοιχεία.

     Στη Ν. πλευρά στην πρώτη ζώνη απεικονίζονται σκηνές από τη ζωή και τη δράση του Ιησού(από την γέννηση μέχρι και την ανάνηψη) οι σκηνές αυτές συνεχίζονται και στη Β. πλευρά. Η τεχνοτροπία εδώ είναι ίδια μ’ αυτή των παραστάσεων του ιερού βήματος. Επικρατεί και εδώ η εξαΰλωση, το υπερβατικό στοιχείο, που ενισχύεται με το λαμπερό φωτοστέφανο. Οι λεπτότατες πτυχώσεις στα ενδύματα σπάνε τη βαρύτητα και τη μονοτονία του ενδύματος. Στη δεύτερη ζώνη της νότιας και βόρειας πλευράς απεικονίζονται μικρές προσωπογραφίες αγίων, που το  διάκενο διανθίζεται  από την ιερή άμπελο.

       Στην Τρίτη ζώνη των ιδίων τοίχων απεικονίζονται ολόσωμες μορφές αγίων. Σ’ αυτές ο καλλιτέχνης προσπαθεί να παρέμβει με τρόπο κάπως υποκειμενικό στην ζωγραφική τεχνοτροπική ερμηνεία. Ωστόσο είναι χαρακτηριστική η χρωματική δύναμη του κόκκινου και του γαλάζιου της Σχολής της Σαμαρίνας, ενώ προσπαθεί να μας δώσει την ψυχολογική έκφραση των προσώπων με τα μεγάλα εκφραστικά μάτια.

       Τέλος, στην τελευταία ζώνη της νότιας και της βόρειας πλευράς και στην δεύτερη και την τρίτη της δυτικής υπάρχουν διακοσμητικά τετράγωνα(για την κάλυψη προφανώς του χώρου) με το σχήμα Χ(που σημαίνει Χριστός)διανθισμένα  με μικρές κουκκίδες ανθέων.

        Κλείνοντας την εισήγηση μου  ευσεβάστως μνημονεύουμε τον Σεβασμιότατων  Μητροπολίτη κ.κ Νικόλαο, στην πεφωτισμένη μέριμνα και πατρική στοργή του οποίου, οφείλεται η όλη έμπνευσης της ωραίας αποψινής εκδήλωσης.  

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

==================================================
Λαογραφικά στοιχεία σχετικά με την γιορτή του Αγίου Γεωργίου

Της Αφροδίτης Σπαλιώρα, Καθηγήτριας Θεολογίας 

Άγιε Πρωτοσύγκελε,

Άγιε Ηγούμενε της Ιεράς Μονής Αγάθωνος,

Σεβαστό ιερατείο,

Κυρία εκπρόσωπε του Ελληνικού Κοινοβουλίου,

Κυρία Νομαρχιακή Σύμβουλε και πολιτευτή του  Νομού μας,

Κύριε Δήμαρχε,

Κύριοι Δημοτικοί Σύμβουλοι,

Κύριε Προϊστάμενε της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης,

Κυρίες και κύριοι.

   Είναι ιδιαίτερη η τιμή που μου έγινε από τον άξιο ιερέα της ενορίας Αγίου Γεωργίου Τσούκκας πατέρα Κων/νο Μέρρα να με προσκαλέσει και να ομιλήσω στην αποψινή εσπερίδα που λαμβάνει χώρα στον τόπο που γεννήθηκε και μεγάλωσε η μητέρα μου.

   Ο Χριστός μιλώντας στους μαθητές του και διαμέσου αυτών σε όλους τους ανθρώπους είπε: «ότι Υμείς φίλοι μου έστε εάν ποιήτε ο εγώ εντέλλομαι υμίν. Εσείς, δηλαδή, είστε φίλοι μου εάν πράττετε όσα εγώ σας απαγγέλλω». Η φιλία αυτή κατορθώνεται με την Θεία Χάρη και τη συνεργασία του ανθρώπου. Η σταυρική θυσία του Χριστού συνεργεί στη συμφιλίωση του ανθρώπου με το Θεό, την καταλλαγή του ανθρώπου. Οι Απόστολοι και όλοι οι Άγιοι που σήκωσαν το σταυρό τους και ακολούθησαν τον Χριστό ως το μαρτύριο Του έγιναν φίλοι του Θεού εν Χριστώ Ιησού. Η θεολογική αρχή που λέει, ότι οι άγιοι, οι φίλοι του Χριστού τελειούμενοι εισέρχονται στη δόξα του Θεού και συμβασιλεύουν  με τον Χριστό στους αιώνες και γι’ αυτό είναι παρόντες στα προβλήματα των πιστών, βιώθηκε ιδιαίτερα από τον ορθόδοξο λαό μας στους λόγους, στις πράξεις και στις παραδόσεις τους. Οι λόγοι και οι πράξεις του λαού αποτελούν εκδηλώσεις του ψυχικού και κοινωνικού βίου(παραδόσεις, ήθη και έθιμα, λειτουργικές εκδηλώσεις, δημοτικά τραγούδια κ.ά.), είναι εκδηλώσεις πολιτισμού που παρουσιάζονται ομαδικά και αυθόρμητα. Όλες αυτές οι εκδηλώσεις εξετάζονται από την Λαογραφία την επιστήμη που εξετάζει τον λαϊκό πολιτισμό. Στην πατρίδα μας θεμελιωτής της θεωρείται ο Ν. Πολίτης.

   Είναι γεγονός πως η αναφορά του ανθρώπου στην θρησκεία τον ανακουφίζει επειδή του δίνει λύσεις στα προβλήματα που τον απασχολούν. Ο Χριστιανισμός άλλαξε την ζωή του ανθρώπου, τόσο την πνευματική, όσο και την κοινωνική, επηρεάζοντας μάλιστα ορισμένους θεσμούς όπως τη γέννηση, το γάμο, την οικογένεια, την κοινωνική αλληλεγγύη ακόμα και τον θάνατο. Ο ορθόδοξος λαός βιώνει πάντοτε την παρουσία του Θεού και αισθάνεται τους αγίους πολύ κοντά του. Συνομιλεί μαζί τους, τους λέει με κάθε τρόπο τα προβλήματα του, τις ανάγκες του, τις στεναχώριες του και ζητάει τη βοήθεια τους. Οι άγιοι αναδεικνύονται προστάτες και πολιούχοι πόλεων  και χωριών όπως ο Άγιος Γεώργιος προς τιμήν του οποίου πραγματοποιείται η σημερινή εσπερίδα.

   Ο Άγιος Γεώργιος γεννημένος στη Λύδδα της Παλαιστίνης γνώρισε τον χριστιανισμό από τους γονείς του και υπερασπίστηκε την πίστη του αυτή στον Χριστό, όντας αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού, μπροστά στον αυτοκράτορα Διολκητιανό γεγονός που τον οδήγησε στο μαρτύριο στην ίδια πόλη όπως μας πληροφορεί ο συναξαριστής. Η τιμή προς τον μάρτυρα γρήγορα εξήλθε από τα όρια της πόλης και επεκτάθηκε σε όλη την Ανατολή σε μικρό χρονικό διάστημα αλλά και στη Δύση. Έγινε ο ελευθερωτής των αιχμαλώτων, ο υπερασπιστής των πτωχών, ο ιατρός των ασθενούντων.

   Ο Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος γρήγορα πέρασε στον χώρο των δημοφιλέστερων αγίων τόσο στον   ανατολικό Ορθόδοξο όσο και στον  Δυτικό Ρωμαιοκαθολικό κόσμο. Και όχι μόνο αυτό αλλά και από τους μουσουλμάνους στη Μ.Ασία (Τουρκία), τη Συρία, την Αρμενία και την Αιθιοπία ο Τροπαιοφόρος Γεώργιος χαίρει ιδιαίτερης εκτίμησης και απολαμβάνει ιδιαίτερες τιμές. Στο μεγαλοπρεπή ναό που έχτισε η Αγία Ελένη πάνω στον τάφο του Αγίου Γεωργίου στη Λύδδα της Παλαιστίνης και που καταστράφηκε και χτίστηκε πολλές φορές μέχρι σήμερα, το δυτικό του μέρος έχει μετατραπεί σε μουσουλμανικό τέμενος.

   Διαβάζουμε και βλέπουμε πως οι χριστιανοί και Τούρκοι γιορτάζουν κοινού τη μνήμη του Αγίου καθώς σε διάφορα μέρη της Τουρκίας συμμετέχουν στις πανηγύρεις προς τιμήν του, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι από τους Τούρκους που έχουν την εικόνα του Αγίου στο σπίτι τους. Σχετικά με την ζωή και τη δράση του Αγίου έχουν δημιουργηθεί πολλές παραδόσεις. Η πιο γνωστή είναι εκείνη που αναφέρει ότι σκότωσε τον δράκοντα, που κατακρατούσε το νερό μιας πηγής και το άφηνε ελεύθερο μόνο με αιματηρά ανταλλάγματα, σώζοντας την κόρη του βασιλιά που προοριζόταν για τροφή του θηρίου, όταν της έλαχε ο κλήρος. Είναι η λαϊκή παράδοση ης δρακοντοκτονίας που απεικονίζεται στις αγιογραφίες στους ναούς αλλά και που ενέπνευσε και την δημοτική μας ποίηση όπως παραστατικά μας το περιγράφει στο ακόλουθο δημοτικό τραγούδι:

Αι Γιώργη μ’ αφέντη μου, και αφέντη καβαλάρη,

Αρματωμένος με σπαθί και με χρυσό κοντάρι.

Άγγελος είσαι στη θωριά, κι άγιος στη θεότη,

Περικαλώ βοήθει με, άγιε στρατιώτη,

Από το άγριο θεριό και δράκοντα μεγάλο,

Οπού του πήγαν άνθρωπο κάθε πρωί και άλλο.

Κι αν δεν τον πήγαν άνθρωπο κάθε πρωί στην ώρα

Κανένανε δεν άφηνε να πιεί νερό στη χώρα.

     Βέβαια για τον πατέρα της Λαογραφίας στην Ελλάδα Ν. Πολίτη η παράδοση της δρακοντοκτονίας του Αγίου Γεωργίου παρουσιάζει ομοιότητες με τις αρχαίες παραδόσεις του Περσέα και της Ανδρομέδας καθώς και του Ηρακλή και της Ησιόνης.

      Πίσω από τον αγώνα του Αγίου Γεωργίου με τον δράκο συμβολίζονται οι δυσκολίες που συναντάει κανείς και που καλείται να ξεπεράσει προκειμένου να κερδίσει τους καρπούς της εσωτερικής γνώσης. Το σκότωμα του δράκοντα είναι η σύγκρουση ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι. Είναι ο άνθρωπος που πολεμά και υπερνικά τη δική του σκοτεινή φύση και πετυχαίνει την αυτοκυριαρχία. Η διάσωση της κόρης από τον δράκοντα είναι η απελευθέρωση των αγίων δυνάμεων μετά την εξόντωση των κακών δυνάμεων. Συμβολίζει την απελευθέρωση της ψυχής που ετοιμάζεται να φαγωθεί από τα πάθη και τις επιθυμίες. Και είναι αλήθεια πως κάθε άνθρωπος γνωρίζει ότι το καλό και το κακό, το φως και το σκοτάδι δεν υπάρχει μόνο στον κόσμο, αλλά υπάρχει και στον καθένα από εμάς. Είναι ο ανώτερος εαυτός μας(Αι Γιώργης) που μάχεται με την προσωπικότητα μας(δράκος), για να μπορέσει τελικά η Αθάνατη ψυχή μας(κόρη) να ελευθερωθεί. Μέσα μας βρίσκεται ένας δράκος και ένας Αι Γιώργης που είναι έτοιμος να σκοτώσει το δράκο. Αρκεί εμείς να το θέλουμε. Συμβολίζει επίσης τη νίκη του Αγίου κατά της ειδωλολατρίας της εποχής του. Η πίστη του στον Χριστό και η άρνησή του να υποκύψει στις επιταγές του ειδωλολάτρη  Διοκλητιανού  τον οδήγησε στο μαρτύριο ποτίζοντας με το αίμα του το δένδρο της νέας πίστης αλλά και συντρίβοντας τον δράκο(ειδωλολατρία), όπως ο Κύριος τον αρχέκακο όφι πάνω στον σταυρό.

     Το πρόσωπο, το όνομα του Αγίου Γεωργίου είναι στενά συνδεδεμένο  στην πατρίδα μας με τον αήττητο στρατηλάτη και Τροπαιοφόρο, τον μεγάλο προστάτη των Ελλήνων από τους Τούρκους στα δύσκολα εκείνα χρόνια της σκλαβιάς. Στις μέρες μας είναι προστάτης του πεζικού και του στρατού ξηράς. Την εποχή της Τουρκοκρατίας, ο δράκος έπαιρνε τη μορφή του Τούρκου κατακτητή. Ο Άγιος Γεώργιος αποτελούσε προστάτη του υπόδουλου Έλληνα αλλά και «οπλαρχηγό άγιο» των επαναστατημένων αγωνιστών.

«Άγιε μου Γιώργη καλά το λέει τ’ αηδόνι

Καλά το λέει τα’ αηδόνι μεσ’ του Γουλά τ’ αλώνι.

Πόσες φορές  με γλίτωσες βρε Αι Γιώργη

Πόσες φορές με γλίτωσες απ’ των Τούρκων τα χέρια….»

   Ο Καβαλάρης άγιος «συμμετείχε» στις μάχες στο πλευρό των επαναστατημένων Ελλήνων, συνεισφέροντας στη νίκη τους.

Όπως μας αναφέρει ο λαογράφος Λουκάτος, οι αρματολοί και οι κλέφτες μας ξεκινούσαν την ημέρα τα’ Αγίου Γεωργίου για τις επιχειρήσεις τους και στην επανάσταση του 1821, τα πρώτα μπαϊράκια, οι σημαίες τους δηλαδή, έδειχναν  για θρησκευτική και ψυχολογική ενθάρρυνση τον Άγιο Γεώργιο. Ο Αθανάσιος Διάκος είχε λευκή σημαία με τον Άγιο Γεώργιο στη μέση και την επιγραφή «Ελευθερία ή Θάνατος». Ο Μάρκος Μπότσαρης στο Σούλι, υψώνει λευκή σημαία με τον Αι Γιώργη στη μέση και την επιγραφή «ελευθερία, θρησκεία, πατρίς». Αλλά και οι Πελοποννήσιοι συνήθιζαν να απεικονίζουν  στα μπαϊράκια τους τον Άγιο Γεώργιο ή τον Άγιο Δημήτριο με την επιγραφή «εν τούτο νίκα». Οι πολεμιστές έβλεπαν να προπορεύεται ο Άγιος σε κάθε μάχη.

   Είναι χαρακτηριστική η επιγραφή που μας δίνει στο έργο του ο μεγάλος Τσουκκιώτης διδάσκαλος Βαγγέλης Ζορμπάς για την παρουσία του Αι Γιώργη στα δύσκολα, στα πέτρινα χρόνια της Τουρκοκρατίας στην ζωή των Τσουκκιωτών. Τότε που ένα τουρκόπουλο  του οποίου ο πατέρας ήταν προύχοντας, άρπαξε την όμορφη κόρη του προεστού του χωριού. Μη αντέχοντας την ντροπή αυτή(άλλωστε ήταν συνηθισμένο φαινόμενο την εποχή της Τουρκοκρατίας η βίαιη αρπαγή γυναικών και κάθε άλλη προσβλητική ενέργεια έναντι των υπόδουλων Ελλήνων) οι Τσουκκιώτες αποφάσισαν να θανατώσουν το νεαρό Τούρκο γι’ αυτή την προσβλητική του πράξη. Αφού σκότωσαν το Τουρκόπουλο το πέταξαν στο πηγάδι, απ’ όπου έπαιρναν νερό στην περιοχή που ονομάζεται Ξεροπήγαδο(το πηγάδι από τότε έπαψε να δίνει νερό), κοντά στο σημερινό νεκροταφείο(Τουρκομνήματα). Οι γονείς του νεκρού ήθελαν να πάρουν εκδίκηση για τον θάνατο του παιδιού τους και ζήτησαν την βοήθεια των ομοεθνών τους από τα γύρα Τουρκοχώρια. Αφού αρματώθηκαν ξεκίνησαν και έφτασαν στα Τσουκκιώτικα εδάφη. Πέρασαν τα Λειβάδια , του Τσαγκάρη το ίσωμα και μπήκαν στην θέση Τσοπάνη ράχη. Εκεί συνάντησαν ένα νεαρό παλικάρι υποχρεώνοντας το  να τους οδηγήσει στο χωριό Τσούκκα.. Ο νεαρός δέχτηκε και τους οδηγεί, όχι όμως εκεί που θέλουν αυτοί αλλά εκεί που θα έσωζε το χωριό από την καταστροφή. Μπροστά ο νεαρός και πίσω οι αρματωμένοι περνούν από το Κρι, του Τσιακατούρα τον Άμπλα, τη Μάικου και φτάνουν στη θέση Καβρόρεμα σε απόσταση μικρή από το χωριό.

   Ξαφνικά ο νεαρός βρέθηκε καβάλα σ’ ένα άσπρο άλογο. Και με μια βιτσιά του αλόγου εξαφανίστηκε. Άφησε όμως ανεξίτηλα τα ίχνη του. Πάνω σε μια μεγάλη πέτρα φαίνονταν η πατημασιά του αλόγου, το πέταλο με 6 καρφιά. Αυτό το βλέπουν γενεές και γενεές έως σήμερα στο σημείο εκείνο όπου υπάρχει ένα μικρό εικονισματάκι φτιαγμένο από τα χέρια πιστής  χριστιανής που διαβαίνει το μονοπάτι αυτό.

   Οι αρματωμένοι που έρχονταν να εκδικηθούν το θάνατο του Τουρκόπουλου έμειναν με ανοιχτό το στόμα. Η Τσούκκα σώθηκε. Ο νεαρός που τους οδηγούσε ήταν ο Άγιος Γεώργιος, για τον οποίο μιλάνε και οι ίδιοι με ευλάβεια. Οι Τσουκκιώτες ήσυχοι χτίζουν την εκκλησούλα τους και την αφιέρωσαν στη μνήμη του σωτήρα τους «Άγιο Γεώργιο». Το 1741 επεκτάθηκε για να καλύπτει τις ανάγκες των χωριανών και είναι αυτή που βλέπουμε σήμερα.

   Η λαϊκή λατρεία όμως του Αι Γιώργη δεν περιορίζεται μόνο στις στρατηγικές του ικανότητες και στην προστασία που πρόσφερε στην περίοδο της Τουρκοκρατίας και σε κάθε άλλη δύσκολη περίοδο. Σχετιζόταν με το ανοιξιάτικο τοπικό κλίμα της εορτής του που θεωρείται η αρχή του καλοκαιριού.

   Το όνομα «Γεώργιος» που είναι καθαρά Ελληνικό  και το οποίο προέρχεται από το ουσιαστικό «γεώργιον», δηλαδή κτήμα ή χωράφι καλλιεργούμενο, σημαίνει παράλληλα και τον άνθρωπο  που επιδέχεται την πνευματική καλλιέργεια. Γι’ αυτό ο Άγιος Γεώργιος κατέστη γρήγορα στη συνείδηση του πιστού λαού και ως προστάτης των γεωργών.

   Πολλά είναι τα έθιμα στα διάφορα μέρη της πατρίδας μας κατά την ημέρα της εορτής του  όπως εκείνο στο Κωσταράζι  της Καστοριάς. Εκεί γυναίκες και κορίτσια αφού πάρουν νερό από τη  βρύση, πάνε στα χωράφια και τυλίγονται στις πρασινάδες, παίρνουν του Μάη τη δροσιά, φέρνουν και Μάη(δηλαδή πρασινάδες) και βάζουν  για καλό στις πόρτες και στα παράθυρα. Επιδιώκουν μ’ αυτόν τον τρόπο να προφυλάξουν το σπίτι και τα ζώα από την επήρεια παντός κακού(τα μάγια, τη βασκανία κ.ά.).

    Αλλού πάλι όπως σε περιοχές της Μακεδονίας περιφέρουν, κάνουν λιτανεία στα χωράφια τις εικόνες τις οποίες στολίζουν με στάχυα, οι δε ιερείς προσεύχονται για να βρέξει και υπέρ ευφορίας των καρπών της γης και να προστατέψει τα χωράφια τους ο Άγιος από τις καταστροφές.

    Στην Αράχοβα του Παρνασσού ανήμερα της εορτής του γίνεται μεγάλο πανηγύρι που κρατάει 3 ημέρες. Το γνωστό σε όλους «Πανηγυράκι της Αράχοβας».. Μετά το  τέλος του εσπερινού και της λιτανείας της εικόνας του αγίου αρχίζει ο χορός με τούμπανα και καραμούζες. Πρώτοι οι γέροντες χορεύουν και τραγουδούν το «Πανηγυράκι».:

Πανηγυράκι γίνεται ψηλά στον Άγη Γιώργη.

Το πανηγύρι ήταν πολύ και ο τόπος λίγος.

Βαστάει ο δράκος το νερό, διψάει το πανηγύρι….

Εν τω μεταξύ έχουν κόψει το νερό, και την ώρα που λεν:

Απόλα δράκο μ’, το νερό να πιεί το πανηγύρι, απόλαν πάλι απ’ τη δεξαμενή το νερό.

Μετά τη λειτουργία γίνεται το τρέξιμο των γερόντων σε ανηφορικό δρόμο από το οποίο ο νικητής παίρνει και έπαθλο ένα αρνί.

   Η εποχή και πιθανώς οι άθλοι και οι θρύλοι που αποδίδονται στον Άγιο Γεώργιο εμπνέουν όλους αυτούς που γιορτάζουν τη μνήμη του. Η τέλεση αγώνων δρόμου, πάλης ή ιπποδρομιών στη γιορτή του Αγίου Γεωργίου είναι παλιά ελληνική παράδοση. Έτσι το έθιμο αυτό το συναντάμε στην Αράχοβα αλλά και στην Μπάστα της Μεσσηνίας, στη Θράκη και στα χωρία της Μεσημβρίας και Ανατολικής Ρουμελίας καθώς και σε χωριά του Μεσολογγίου δίνοντας πάντοτε στον νικητή ως έπαθλο, ένα αρνί ή ένα τουφέκι ή μια σέλα αλόγου.

   Συνήθεια στην εορτή του Αγίου Γεωργίου είναι οι κούνιες και το ζύγισμα των ανθρώπων που γίνονται για το καλό, για την υγεία και την ευτυχία τους. Όπως διαβάζουμε στο έργο του λαογράφου Γεωργίου Μέγα «στη Μεσημβρία τ’αι Γεωργιού ζυγιάζονταν, κάν’ νε και κούνιες στα δέντρα και κουνιούνταν, το’ χνε σε καλό».Στη Ζαγορά συνήθιζαν Όλοι να κουνιόνται, τουλάχιστον  3 φορές ο καθένας, λέγοντας ταυτόχρονα: Εγώ στο χωρίο και τα φίδια στο βουνό.

   Ο Άγιος Γεώργιος λατρεύεται ιδιαίτερα και από τους βοσκούς, θεωρείται ο προστάτης της κτηνοτροφίας. Για τους τσοπάνηδες η γιορτή του Αι Γιώργη  είναι σημαδιακή αφού αφήνουν τα χειμαδιά και ανεβαίνουν στα βουνά για να βοσκήσουν τα κοπάδια τους και να τυροκομήσουν. Την ημέρα αυτή προσφέρουν στη χάρη του ένα κάτασπρο αρνί,( το κουρμπάνι, που σημαίνει το θύμα), το οποίο το ευλογεί ο ιερέας και με το αίμα του οποίου σταυρώνουν το μέτωπό τους για να είναι και του χρόνου καλά μοιράζοντας κομμάτια του ψημένου κρέατος σε όλους τους παρευρισκόμενους.

   Στη στάνη οι βοσκοί ετοιμάζουν ξεχωριστή γιορτή. Σφάζουν τον «αηγιωργίτη»  το πιο καλοθρεμμένο αρνί τους που είναι προορισμένο για την γιορτή του αγίου, καλούν στο τραπέζι συγγενείς και φίλους και γίνεται τρικούβερτο γλέντι. Για τους τσοπάνηδες η γιορτή του Αγίου Γεωργίου είναι μια δεύτερη Λαμπρή. Την ημέρα αυτή που ο άγιος διαφεντεύει με τη δύναμη του κοπάδια και τσελιγκάτα, θα κανονίσουν και όλες τις προθεσμίες και τις τσοπανοδουλιές τους, γιατί απ’ Αι Γιώργη  σ’ Αι Γιώργη είναι χρόνος για τους τσελιγκάδες. Γι’ αυτούς η ημέρα αυτή είναι «αρχίμερα της βλαχουρίας» ή «πρωτοχρονιά της βλαχουρίας».

   Η ημέρα αυτή ήταν και είναι πολύ σημαντική τόσο για τον αγροτικό όσο και για τον κτηνοτροφικό πληθυσμό της χώρας. Τότε γίνονταν όλες οι συμφωνίες και οι διακανονισμοί των διαφόρων γεωκτηνοτροφικών εργασιών. Ακόμα συμφωνίες και προσλήψεις υπηρετών, των ψυχογιών όπως τους έλεγαν, των βοσκών, των αγροφυλάκων και παλαιότερα των ιερών πραγματοποιούνταν την ημέρα αυτή. Και όταν δανείζονταν χρήματα ορόσημο για την επιστροφή τους ήταν η γιορτή του Αι Γιώργη.

   Για τους γεωκτηνοτρόφους η γιορτή του Αγίου Γεωργίου και η γιορτή του Αγίου Δημητρίου είναι τα δυο συνοράτα του χρόνου. Την ανθρώπινη κοινωνική μάζωξη που χαρακτηρίζει την περίοδο από του Αγίου Δημητρίου και μετά θα τη διαδεχθεί η εκρηκτική ανοιξιάτικη γιορτή του Αγίου Γεωργίου που σκόρπιζε στο ύπαιθρο τους ανθρώπους, μετακινούσε τις οικογένειες και συχνότατα άνοιγε πολέμους. Χαρακτηριστικό είναι το τραγούδι που προέρχεται από την Μακεδονία μας δείχνοντας τις διαφορές αυτές:

«Οι δυό οι άγιοι μάλωναν, Αγιώργης κι Αιδημήτρης.

- Αγιώργη, Γιώργη φοβερέ και σκροποφαμελίτη,

εγώ( λέει ο Αιδημήτρης) μαζώνω φαμιλιές και συ μου τις σκορπίζεις,

μαζώνω μάνες με παιδιά, γυναίκες με τους άντρες

μαζώνω και τα αντρόγυνα, τα πολυαγαπημένα!

-εγώ (λέει τώρα ο Αιγιώργης),  φέρνω την άνοιξη και συ μου τη στεγνώνεις, εγώ φέρνω τα πρόβατα και συ τα ξεδιαγμίζεις,

Φέρνω και τους τσοπάνηδες  λαλώντας τις φλογέρες!.....»

  Άγιε Πρωτοσύγκελε, Άγιε Ηγούμενε της Ιεράς Μονής Αγάθωνος, Σεβαστό ιερατείο, Κυρίες και κύριοι.

   Ο ελληνικός λαός στην ιστορική του πορεία δημιούργησε παραδόσεις σε συνδυασμό πάντα με το θρησκευτικό του ταπεραμέντο. Το πέρασμα του στον Χριστιανισμό δεν σήμαινε και ταυτόχρονη διακοπή της σχέσης του με τον παλαιό κόσμο, παρ’ όλη την βαθιά επίδραση που δέχτηκε από το πνεύμα της Ορθόδοξης Χριστιανικής παράδοσης.

   Για τον λόγο αυτό οι Πατέρες της Εκκλησίας πολλές φορές δέχθηκαν στοιχεία της παλαιάς θρησκείας εμφανίζοντας τα  με την πρέπουσα χριστιανική όψη και ερμηνεύοντάς τα  μέσα στο πνεύμα της εν Χριστώ ανακαίνισης και σωτηρίας του ανθρώπου και του σύμπαντος κόσμου. Με τον Χριστιανισμό  εξέλιπε η πίστη στην πολυθεΐα και υφίσταται η πίστη στον Τριαδικό Θεό. Η εκκλησία είναι ο Χριστός «παρατετανόμενος εις τους αιώνες», εξαγιάζοντας κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής εντάσσοντας την στην προοπτική της Βασιλείας Του Θεού.

   Μέσα από την αποψινή παρουσίαση επιχειρήθηκε να  καταδειχθεί η συνοχή και ο συγκερασμός ανάμεσα στην πίστη, και στη λαογραφία του λαού μας, με αφορμή την εορτή του πολιούχου του χωριού μας Αγίου Γεωργίου, ως βασικά στοιχεία στην εν Χριστώ ανακαινισμένη πορεία προς τα έσχατα. Η Εκκλησία είναι ο λαός του Θεού και ο λαός είναι η Εκκλησία. Κανένας διαχωρισμός και διάσπαση δεν υπάρχει, μα κοινή πορεία η οποία και καταγράφεται και μεταλαμπαδεύεται στις επόμενες γενεές.

   Στις μέρες μας όμως επιχειρείται μια αλλοίωση των στοιχείων αυτών αλλά και ταυτόχρονα μια αδράνεια τόσο για την διατήρηση τους όσο και για την δημιουργία καινούριων  που θα παίξουν σημαντικό ρόλο στη διατήρηση της υπόστασης μας μέσα στον κυκεώνα της καθημερινότητας παραδίδοντας τα στις επερχόμενες γενεές, σώζοντας τον όλο άνθρωπο και φυσικά και τον Έλληνα Ορθόδοξο από τις δυνάμεις της διάλυσης και αποσύνθεσης που μας οδηγούν ολοταχώς στο χωνευτήρι της παγκοσμιοποίησης.

Σας ευχαριστώ 

Σπαλιώρα Αφροδίτη καθηγήτρια θεολόγος Δ/θμιας Εκπ/σης

Άγιος Γεώργιος Τσούκκας

27 Ιουλίου 2008 (του αγίου Παντελεήμονος) 

=================================================

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΟΣ-ΜΑΡΤΥΡΙΑ-ΘΑΥΜΑΤΑ

Του Αθανασίου Δ. Κυρίτση.

Σεβασμιότατε, σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί μου Χριστιανοί…

   Με αφορμή την σημερινή θεολογικό- ιστορικό εσπερίδα, βρισκόμαστε στο προαύλιο χώρο ενός ενοριακού Ναού της Μητροπόλεως μας, που τιμάται επ’ ονόματι του Αγίου Γεωργίου. Θα αποτελέσει εξαίρεση αν βρεθεί πόλη ή χωριό στην πατρίδα μας που να μην έχει ναό, εξωκκλήσι, παρεκκλήσι ή έστω και ένα μικρό προσκυνητάρι αφιερωμένο στην μνήμη του. Αλλά και μεταξύ των βαλκανικών λαών, των Σλάβων, των Ούγγρων, των Πολωνών, των Αρμενίων, ακόμη και των μουσουλμάνων είναι διαδεδομένη η φήμη του Αγίου. Η εικόνα του στόλιζε τα φλάμπουρα των Βυζαντινών στρατηγών, η μορφή του ήταν αποτυπωμένη σε νομίσματα, και σήμερα είναι ο προστάτης του Πεζικού Σώματος του Ελληνικού Στρατού, προσφάτως δε, ανακηρύχτηκε και του Βουλγαρικού. Ποιος όμως υπήρξε ο βίος και η πολιτεία του

   Οι πρώτες πληροφορίες για το βίο και το μαρτύριο του Αγίου αντλούνται από το ιστορικό που συνέταξε ο υπηρέτης του ο Πασικράτης, ο οποίος παρακολουθούσε τα γεγονότα του μαρτυρίου του. Λίγο πριν ανακηρυχτεί Ρωμαίος αυτοκράτορας ο Διοκλητιανός γεννήθηκε ο  Γεώργιος πιθανότατα το 280μ.Χ . καταγόταν από πλούσια και ευγενή οικογένεια της Καππαδοκίας που διέμενε στην Αρμενία. Από τον πατέρα του Γερόντιο που ήταν στρατηλάτης, πήρε την αγάπη για την στρατιωτική τέχνη ενώ από την ευσεβή μητέρα του Πολυχρονία παιδαγωγήθηκε «από βρέφους» να πιστεύει στο Θεό έχοντας ως πρότυπο τον Κύριο, τους Αγίους αλλά και τους μάρτυρες.

   Σε ηλικία μόλις 10 ετών χάνει τον πατέρα του και η οικογένεια του επιστρέφει στον τόπο καταγωγής της μητέρας. Όταν κλείνει τα 18 του χρόνια από σεβασμό στη μνήμη του πατέρα του ακολουθεί τα βήματά του και κατατάσσεται στον ρωμαϊκό στρατό. Η εξέλιξη του είναι ταχύτατη. Η τόλμη, η γενναιότητα και οι στρατιωτικές του αρετές τον έκαναν αγαπητό μεταξύ των  αξιωματικών και των στρατιωτών. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να λάβει πρώτα το αξίωμα του Χιλίαρχου, έπειτα του Διοικητού και τέλος από τον ίδιο τον αυτοκράτορα τον τίτλο του Κόμη της αυτοκρατορικής φρουράς.

   Το 302 μ.Χ  ο Διοκλητιανός με διάταγμά του εξαπολύει με απίστευτο φανατισμό και εξωπραγματική βαρβαρότητα διωγμό κατά των Χριστιανών υπηκόων του, στηριζόμενος   στην αρρωστημένη ειδωλολατρική φιλοσοφία του, που υποστήριξε, ότι και ο αυτοκράτορας θα πρέπει να λατρεύεται ως Θεός! Με το νοσηρό του σχέδιο επιθυμούσε να κλείσουν  οι χριστιανικοί ναοί, να απομακρύνει απ’ τον στρατό και τις κρατικές υπηρεσίες τους Χριστιανούς, να εξορίσει αλλά και να εξοντώσει όσους Χριστιανούς  δεν πρόδιδαν την πίστη τους. Σ’ αυτή την απάνθρωπη ενέργεια, ζητά την συνεργασία του Γεωργίου, όπου την θεωρεί δεδομένη λόγω του στρατιωτικού του αξιώματος. Τότε ο Άγιος μας αποφασίζει και παρουσιάζεται αυτόκλητος  μπροστά στον αυτοκράτορα. Διακηρύττει την πίστη του με παρρησία και ελέγχει την αδυναμία και την απάτη των ειδώλων.

   Η γενναία αυτή στάση του Γεωργίου ήταν φυσικό να προκαλέσει την οργή του αυτοκράτορα και να οδηγήσει τον ομολογητή του Χριστού στα μαρτύρια. Οι δοκιμασίες του Αγίου ξεκίνησαν με το κρέμασμα του σ’ ένα ξύλο και την εντολή στους στρατιώτες να τον χτυπούν στην κοιλιά με ένα κοντάρι. Η πίστη όμως του Γεωργίου υψώνει το νου και την καρδιά του στο Θεό ο οποίος κάνει το θαύμα Του στραβώνοντας το κοντάρι και αφήνοντας χωρίς πόνους τον Άγιο. Οι ειδωλολάτρες όμως αντί να  προβληματιστούν, εξοργίζονται ακόμη περισσότερο και τον ρίχνουν στη φυλακή. Του δένουν τα πόδια με αλυσίδα, τον ξαπλώνουν και βάζουν στο στήθος του μια πολύ βαριά πέτρα. Παρά την δυσφορία που νιώθει από το βάρος δεν λυγίζει αλλά προσεύχεται.

   Την επόμενη κιόλας ημέρα ο Διοκλητιανός και οι στρατιώτες του, υπέβαλαν τον Άγιο στο φρικτό μαρτύριο του τροχού. Τι ήταν αυτό; Ένας μεγάλος τροχός στον οποίο είχαν προσαρμοσμένα κοφτερά μαχαίρια. Πάνω του έδεσαν  γυμνό τον μεγαλομάρτυρα με τεντωμένο το σώμα του και με ειδικό τρόπο κίνησαν και έστρεψαν γύρω απ’ τον άξονά του τον τροχό με σκοπό να τον κατακρεουργήσουν. Ο Άγιος είχε τη  βεβαιότητα ότι και τα σκληρότερα βασανιστήρια  δεν ήταν τίποτα μπροστά στην αγάπη του Χριστού, που πρώτος έχυσε το πανάχραντο αίμα Του για την λύτρωση μας. Γύρω του βρίσκονται μανιασμένοι οι ειδωλολάτρες που χλευάζουν και ρωτούν: «Πού είναι ο Θεός του Γεωργίου και δεν έρχεται να τον γλυτώσει από τα χέρια μας;». Πού να φανταζόντουσαν ότι στον Γεώργιο θα είχαν εφαρμογή τα λόγια  του Σολομώντα(Παροιμ. 3,8) «τότε ίασις έσται τω σώματι σου και επιμέλεια τοις οστέοις σου». Και πραγματικά, αφού οι βασανιστές τον άφησαν δεμένο, έφυγαν. Τότε ακούστηκε από τον ουρανό ήχος γλυκός και φωνή θαυμαστή που καλούσε τον αθλητή του Χριστού με το όνομά του, ενώ Άγγελος Κυρίου εμφανίστηκε, τον έλυσε από τον τροχό και θεράπευσε τελείως τις βαθιές πληγές του.

   Μετά την θαυμαστή αυτή επέμβαση του Θεού, ο Άγιος εμφανίστηκε στον αυτοκράτορα και τους αυλικούς την ώρα που προσέφεραν θυσίες στους ψεύτικους θεούς. Ο Διολκητιανός δεν πίστευε στα μάτια του και ρώτησε ποιος ήταν αυτός που του μιλούσε. Δεν μπορούσε να χωρέσει ο νους του ότι ήταν δυνατόν ο Γεώργιος  να λυθεί από τον τροχό στον οποίο τον κρατούσαν χοντρές αλυσίδες και προπαντός πώς θεραπεύτηκαν οι μαχαιριές στο σώμα του, αφού ούτε ίχνος δεν υπήρχε. Η θαυματουργική διάσωση του έγινε η αφορμή πολλοί ειδωλολάτρες να πιστέψουν στο Χριστό. Μεταξύ των πρώτων ήταν οι στρατηγοί του ρωμαϊκού στρατού Ανατόλιος και Πρωτολέων οι οποίοι αποκεφαλίστηκαν σε ερημική τοποθεσία έξω από την πόλη και έτσι προστέθηκαν  στη χορεία των μαρτύρων. Όλα αυτά τα γεγονότα που συγκλόνισαν τόσους άπιστους, έγιναν αφορμή να ασπαστεί τον Χριστιανισμό και η γυναίκα του Αλεξάνδρα, η οποία δε δίστασε να ομολογήσει ότι είναι Χριστιανή, με αποτέλεσμα να φυλακιστεί και να παραδώσει οσιακά την ψυχή της στο Θεό.

   Η μανία όμως του αυτοκράτορα είναι απύθμενη και τον οδηγεί να υποβάλλει τον γενναίο μάρτυρα σ’ ένα ακόμη μαρτύριο: Να τον ρίξουν σ’ ένα λάκκο με ασβέστη και να τον φρουρούν άγρυπνα. Πέρασαν 3 μέρες, πίστευαν όλοι  ότι το  σώμα του Γεωργίου θα είχε λιώσει τελείως μέσα στον λάκκο με τον καυτό ασβέστη. Διατάσσονται οι στρατιώτες να πάνε και να μαζέψουν  τα οστά του Αγίου και να τα εξαφανίσουν, για να μη τα πάρουν οι Χριστιανοί και τα έχουν  ως πολύτιμα φυλαχτά. Η έκπληξη των στρατιωτών μεγάλη, βλέπουν τον Άγιο, όχι μόνο ζωντανό, αλλά και προσευχόμενο και καλυμμένο με ροδοπέταλα και λουλούδια. Άλλο ένα υπέρλαμπρο και θαυμαστό γεγονός που παρασύρει πολλούς αυτόπτες μάρτυρες στην αληθινή Χριστιανική πίστη.

   Δυστυχώς όμως παρ’ όλα τα σημεία του ουρανού και τις  ‘τρανταχτές διασώσεις’ του Γεωργίου, ο αυτοκράτορας έχει κατακυριευτεί από δαιμόνια και όσο βλέπουν τον Άγιο να προσπερνά αλώβητος τις δοκιμασίες τόσο περισσότερο θέλουν να τον εξοντώσουν. Γι’ αυτό και διέταξε να πυρακτώσουν  στη φωτιά ειδικά σιδερένια παπούτσια, που στο εσωτερικό τους είχαν καρφιά και να τον αναγκάσουν να τρέξει. Οι στρατιώτες τον χτυπούσαν και τον έσπρωχναν. Εκείνος, ζητά και πάλι την βοήθεια του Σωτήρος Χριστού και για μια ακόμη φορά υπομένει τους πόνους και αντέχει. Στην συνέχεια ρίχνεται και πάλι στο δεσμωτήριο.

   Την επόμενη ημέρα με εντολή του Διοκλητιανού, οδηγείται ενώπιον του. Τα λόγια που βγαίνουν απ’ το στόμα του Αγίου περί πίστεως αντί να καταπραΰνουν τον αυτοκράτορα τον εξοργίζουν ακόμη πιο πολύ και δίνει εντολή να μαστιγωθεί βάναυσα. Εκείνοι που τον μαστιγώνουν κουράζονται, το σώμα του γεμίζει πληγές αλλά δεν κάμπτεται. Μετά και  απ’ αυτό το επεισόδιο ο Άγιος επιστρέφει στη φυλακή. Μαθαίνοντας ο αυτοκράτορας ότι ο Γεώργιος και στη φυλακή συνεχίζει το έργο του και πολλοί ειδωλολάτρες αφήνουν το ψεύδος της θρησκείας τους και προσέρχονται στον Χριστιανισμό, αποδέχτηκε την εισήγηση του Μαγνεντίου και δοκίμασε άλλη μέθοδο, προκειμένου να πείσει τον Γεώργιο να απαρνηθεί την πίστη του. Διέταξε και φέρανε τον άγιο ενώπιον του ξανά και προσπάθησε με λόγια γλυκά και υποσχέσεις αυτή τη φορά να τον πείσει. «Αν με ακούσεις», του λέει, «και προσφέρεις θυσία στους θεούς μας, θα αποκτήσεις τα πάντα, και χρήματα και τιμή και δόξα και αξίωμα αμέσως μετά το δικό  μου. Σου μιλώ σαν πατέρας, θα ήταν κρίμα να χαραμίσεις τα νιάτα σου και τη ζωή σου σε περίπτωση που δεν με ακούσεις». Στην άρνηση του Γεωργίου δεν απογοητεύτηκε αλλά συνέχισε: «Έλα να θυσιάσεις στους θεούς μας και θα έχεις τα πάντα». Τότε ο μάρτυς του Χριστού λέει: «Αν αυτή είναι η επιθυμία σου βασιλιά μου καιρός να πάμε στους θεούς». Πιστεύοντας ο Διολκητιανός ότι επιτέλους ο Γεώργιος θα θυσίαζε στους θεούς, έδωσε διαταγή να συναχθούν όλοι, άρχοντες και λαός για να παρακολουθήσουν από κοντά τον θρίαμβο του  να πείσει τον λαμπρό νέο να τιμήσει τα είδωλα. Όταν συγκεντρώθηκαν όλοι, ο Άγιος στάθηκε και έκανε το σημείο του Σταυρού και τότε ακούστηκε ταραχή και βουητό από τους δαίμονες ενώ ταυτόχρονα τα είδωλα άρχισαν  να πέφτουν με πάταγο και να θρυμματίζονται. Το τι ακολούθησε είναι αυτονόητο. Ο αυτοκράτορας ήταν φανερά απογοητευμένος. Έβλεπε πως δεν  μπορεί να αλλάξει την πίστη του Γεωργίου. Τυχόν νέα βασανιστήρια θα ήταν δίχως αποτελέσματα. Γι’ αυτό και πήρε την ακόλουθη απόφαση: Γεώργιος, ο επίμονος οπαδός της μάταιης πίστης των Χριστιανών, ο καταφρονητής των σωτήριων θεών μας, που δεν πείστηκε ούτε μα βασανιστήρια, ούτε με τις υποσχέσεις αγαθών να αρνηθεί το Χριστό και να θυσιάσει στους θεούς, αλλά παραπλάνησε στην πίστη του και πολλούς άλλους, να υποστεί το θάνατο με ξίφος.

   Η απόφαση- διαταγή έπρεπε να  εκτελεστεί πάραυτα. Οι δήμιοι πήραν τον Γεώργιο, τον οδήγησαν στον τόπο της εκτελέσεως. Ο Άγιος, φτάνοντας στον τόπο του μαρτυρίου παρακάλεσε τους δήμιους να του επιτρέψουν να προσευχηθεί για λίγο. Τελειώνοντας  την προσευχή του γονάτισε, τέντωσε τον αυχένα του και δέχτηκε το χτύπημα του ξίφους και μαζί το στεφάνι του  μάρτυρος σε ηλικία μόλις 20 ετών. Το μαρτυρικό αλλά ένδοξο τέλος του, έλαβε χώρα την 23^η Απριλίου οπότε και τιμάται η μνήμη του, ενώ στις 3 Νοεμβρίου  εορτάζονται τα εγκαίνια του Ναού του Αγίου  στην Παλαιστίνη, δηλαδή η ανακομιδή  και κατάθεση του σώματος του σ’ αυτόν τον ναό. Μέρος της τίμιας Κάρας του Αγίου σώζεται στην Ιερά Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας καθώς και το μέρος εκ των ιερών Λειψάνων του στην Ιερά Μονή Ζωγράφου του Αγίου Όρους. Αξίζει επίσης να σημειωθεί, ότι οι ύμνοι της ακολουθίας του έχουν αναστάσιμο περιεχόμενο, γιατί πριν την αλλαγή του ημερολογίου το 1924 κατά κανόνα η μνήμη του Μεγαλομάρτυρα εορταζόταν μετά το Άγιο Πάσχα. Για να αντιμετωπιστεί το θέμα που προέκυψε, η Ιερά Σύνοδος όρισε, όταν η 23^η Απριλίου πέφτει πριν από το Πάσχα, ο Άγιος να τιμάται την Δευτέρα της Διακαινησίμου Εβδομάδος.

   Τα αποδοθέντα θαύματα στον Άγιο είναι πάρα πολλά. Το πιο ξακουστό είναι η φόνευση του δράκου. Σύμφωνα με την παράδοση, στα περίχωρα της σημερινής Λιβύης, υπήρχε ένας δράκος που παραφύλαγε σε μία πηγή εμποδίζοντας την ύδρευση του χωριού και κατατρώγοντας τους περαστικούς. Για να εξευμενίσουν τον δράκοντα οι χωρικοί έστελναν κάθε μέρα για τροφή ένα παιδί επιλέγοντας το με κλήρο. Ο Θεός τους λυπήθηκε και έστειλε τον Άγιο να εξολοθρεύσει τον δράκο, μία μέρα που ήταν έτοιμος να καταβροχθίσει τη μοναχοκόρη του τοπικού άρχοντα. Μετά από φοβερή μάχη ο δράκος σκοτώνεται και ο άρχοντας με όλο το χωριό βαπτίζονται Χριστιανοί.

   Άλλο ένα θαύμα του Αγίου συνέβη κατά την περίοδο των βασανιστηρίων του όταν ενώπιον του αυτοκράτορα ο Μαγνεντιος του είπε πως αν αναστήσει τον νεκρό, που βρισκόταν στο διπλανό μνήμα θα πίστευαν  όλοι στο Χριστό. Ο Γεώργιος, γνωρίζοντας την παντοδυναμία του Θεού, που με τον λόγο του δημιούργησε τα πάντα «εκ του μηδενός»,  γονάτισε και σήκωσε τα μάτια του προς τον ουρανό παρακαλώντας θερμά τον Κύριο να εισακούσει τη δέηση του. Και ω του θαύματος ο νεκρός  ανέστη εκ του τάφου, αφήνοντας όλους τους παρευρισκομένους εκστατικούς.

   Ο Άγιος Γεώργιος αγαπητοί μου, ως τροπαιοφόρος είναι εκείνος που σήκωσε το τρόπαιο της νίκης κατά των εχθρών της πίστεως, ως μεγαλομάρτυρας είναι εκείνος που υπέστη πολλά βασανιστήρια και που με την ζωή του και τον βασανιστικό του θάνατο καταθέτει στον κόσμο την καλή μαρτυρία για τον Χριστό και σύμφωνα με το Απολυτίκιο του είναι των αιχμαλώτων ο ελευθερωτής, των πτωχών ο υπερασπιστής, των ασθενούντων  ο ιατρός και των βασιλέων ο υπέρμαχος.

Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών, ΑΜΗΝ!!! 

Τέλος και τω Θεώ Δόξα!!!

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Δ. ΚΥΡΙΤΣΗΣ

========================================================================
Παπά-Χολέβας, ή «Παπαφλέσσας».

             Ο πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Κ. Χολέβας γεννήθηκε το 1907 στο χωριό Τσούκκα της Φθιώτιδας αλλά μεγάλωσε στην Μακρακώμη. Σπούδασε λογοτεχνία και αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το 1938 χειροτονήθηκε ιερέας, εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ το 1942, με το ψευδώνυμο «Παπαφλέσσας».   

      Έγινε στρατιωτικός ιερέας της 13ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, και αργότερα εθνοσύμβουλος της ΠΕΑΕ. Το 1943 οργάνωσε συνέδριο ιερέων στην Σπερχειάδα Φθιώτιδος. Συγκρότησε την Παγκληρική Ένωση Ορθοδόξου κλήρου με 4.000 μέλη και εξελέγη Γενικός Γραμματέας της.

     Μετά το τέλος του πολέμου, το 1945, το Συνοδικό Δικαστήριο τον καταδικάζει σε τριετή αργία. Το 1947 εξορίζεται στην Ικαρία όπου και παρέμεινε για αρκετά χρόνια. Εξελέγη Δημοτικός Σύμβουλος Αγίων Αναργύρων. Το 2001 του απονεμήθηκε από την Ιερά Σύνοδο ο Χρυσός Σταυρός του Αποστόλου Παύλου. Υπήρξε μέλος των οργανώσεων Πανελλήνια Πολιτιστική Κίνηση, Κίνηση για την Ειρήνη και Εθνική Ανεξαρτησία, Εθνικό Συμβούλιο Ειρήνης και Πνευματικό Κέντρο Αγίων Αναργύρων. Υπηρέτησε ως καθηγητής φιλόλογος και ιερέας σε Λαμία, Λαύριο, Λέρο, Αρχάγγελο Ρόδου και Νίκαια Πειραιώς.
      Απεβίωσε στις 16 Ιουλίου του 2001 και η κηδεία του πραγματοποιήθηκε στις 20 Ιουλίου 2001 στην Μακρακώμη Φθιώτιδας. 

 Πηγή: Κωνσταντίνος Δαβανέλος (Ιστορική Μνήμη)

         Καρανίκας Κ.

            SV1EYR